Tytus Arkadiusz Krawczyc (ur. 5 października 1930 w Sielawiczach w pow. słonimskim , zm. 24 stycznia 2020 w Poznaniu [1] ) – generał dywizji pilot Wojska Polskiego , dowódca Wojsk Lotniczych (1983–1989), poseł na Sejm PRL VI kadencji .
Życiorys
Syn Stanisława i Bronisławy[1] . Do Wojska Polskiego wstąpił na ochotnika. Od 10 października 1948 w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie . Ukończył również Akademię Sztabu Generalnego (1960–1964), Wyższy Kurs Akademicki w Wojskowej Akademii Lotniczej w Monino (1971), Wojskową Akademię Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K.J. Woroszyłowa w Moskwie (1973–1975), Wyższy Kurs Akademicki przy Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego w Moskwie (1984).
Po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie w 1950 był kolejno: pilotem-instruktorem w 4 eskadrze szkolnej bazującej na lotnisku w Ułężu (1950–1951), dowódcą klucza w 8 eskadrze szkolenia podstawowego w Białej Podlaskiej (1951–1955), zastępcą dowódcy 4 eskadry lotniczej ds. wyszkolenia (1955–1957), dowódcą 2 eskadry w 58 Pułku Szkolno-Bojowym w Dęblinie, zastępcą do spraw liniowych dowódcy 58 Pułku Szkolno-Bojowego (1964–1965), dowódcą 61 Pułku Szkolno-Bojowego w Nowym Mieście nad Pilicą (1965–1968), dowódcą 2 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego „Kraków” w Goleniowie (1968–1970), dowódcą 2 Brandenburskiej Dywizji Lotnictwa Myśliwsko-Szturmowego w Pile (1970–1973), zastępcą szefa sztabu Wojsk Lotniczych (1975) i zastępcą dowódcy Wojsk Lotniczych do spraw liniowych (1975–1977). 29 lipca 1977 objął dowództwo 4 Pomorskiej Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego w Malborku . 12 maja 1983 wyznaczony został na stanowisko dowódcy Wojsk Lotniczych w Poznaniu , które piastował do 4 września 1989. 15 września 1989 powołany został na stanowisko attaché wojskowego i lotniczego przy Ambasadzie PRL w Budapeszcie . W marcu 1993 przeszedł w stan spoczynku pożegnany oficjalnie przez ministra obrony narodowej Janusza Onyszkiewicza .
Tytus Krawczyc w mundurze pułkownika, lata 70.
Gen. dyw. pil. Tytus Krawczyc z pilotami (lata 80.)
W latach 1972–1976 poseł na Sejm PRL VI kadencji z ramienia Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej . W okresie 1986–1990 członek Komitetu Centralnego PZPR .
Jako pilot spędził w powietrzu 3520 godzin, w tym 1712 godzin na samolotach odrzutowych. Posiadał klasę mistrzowską pilota wojskowego. Latał na samolotach: UT-2 , Po-2 , Jak-11 , Jak-18 , Junak-3 , TS-8 Bies , TS-11 Iskra , Lim-1 , UTMiG-15 , Lim-2 , Lim-5 , Lim-6 bis , MiG-21 (wersje MiG-21 F-13, MiG-21 R, MiG-21 MF).
Pochowany na cmentarzu Miłostowo w Poznaniu [2] .
Ordery i odznaczenia
Awanse
Życie prywatne
Mieszkał w Poznaniu. Od 1957 był żonaty z Urszulą z domu Waśkowską. Małżeństwo miało córkę Katarzynę[5] .
Przypisy
Bibliografia
S. Czmur, W. Wójcik, Generałowie w stalowych mundurach , Redakcja Czasopism Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej przy współpracy z Domem Wydawniczym Bellona, Poznań-Warszawa 2003, ISBN 83-902541-3-1 i s. 97–99, ISBN 83-11-09587-6 .
S. Czmur, W. Wójcik, Dowódcy Lotnictwa Polskiego , Redakcja Przeglądu WLOP, Poznań 1998.
S. Czmur, W. Wójcik, Dowódcy Lotnictwa i Obrony Powietrznej , Redakcja Czasopism WLOP, Poznań 2000.
J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. II: I–M, Toruń 2010, s. 280–283.