Theodor Fischer studiował architekturę w Monachium w latach 1880–1885[1]. Był uczniem Friedricha von Thierscha[1], jednak szybko odrzucił jego historyzm i opuścił uczelnię bez dyplomu. W latach 1886–1889 pracował w biurze projektowym Paula Wallota, pracującym nad realizacją gmachu Reichstagu w Berlinie. Następnie prowadził wspólne biuro z Richardem Reuterem z Drezna (1889–1892) oraz współpracował z Gabrielem von Seidlem w Monachium[1][2].
W 1893 został przewodniczącym działu rozbudowy miasta w urzędzie miejskim w Monachium, funkcję tę pełnił do 1901[2]. Stworzył w tym czasie generalny plan zabudowy Monachium, który był w mocy aż do II wojny światowej, zaś przepisy o strefowaniu (niem.Staffelbauordnung) zachowały ważność aż po lata 90. XX wieku. W latach 1901–1908 był profesorem projektowania i urbanistyki na Uniwersytecie w Stuttgarcie i stał się współzałożycielem szkoły stuttgarckiej[2]. W 1907 był współzałożycielem Werkbundu[3], którego był pierwszym przewodniczącym (1907–1909)[4]. W 1908 Fischer otrzymał powołanie na Uniwersytet Techniczny w Monachium jako profesor architektury[2], rok później rozpoczął tam pracę. Wtedy też otrzymał doktorat honoris causa od Uniwersytetu w Jenie[2]. W 1919 został członkiem Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie, a w 1928 przeszedł na emeryturę. Został pochowany na Cmentarzu Leśnym w Monachium.
Styl Fischera odrzucał zarówno historyzm, jak i secesję. Architekt brał pod uwagę miejscowe czynniki topograficzne[5] i kulturowe, zwracał uwagę na społeczny odbiór architektury.
Centralny Instytut Historii Sztuki (niem. Zentralinstitut für Kunstgeschichte) w Monachium przyznaje corocznie od 2002 nagrodę im. Theodora Fischera dla młodych historyków sztuki w uznaniu ich badań nad historią architektury XIX i XX wieku[11].
