Pochodził z Izumo (obecnie w prefekturze Shimane) nad Morzem Japońskim. W wieku sześciu lat wstąpił do klasztoru. Praktykował zen w klasztorzeKennin, w którym w wieku 19 lat przyjął wskazania. Rozczarował się jednak stylem praktyki zen w tej świątyni zaliczanej do grupy "pięciu gór", czyli pięciu obiektów sakralnych buddyzmu zen w Kioto, zwanych łącznie: Kyōto-gozan. Wobec powyższego opuścił go i został uczniem mistrza Shūhō Myōchō, z którym nawiązał bliską duchową komunię[1].
Po śmierci nauczyciela w 1338 roku został opatem klasztoru Daitoku w Kioto, którego opatem założycielem był Shūhō. Jako drugi opat tego klasztoru odniósł wielki sukces. W tym okresie Daitoku-ji był na szczycie listy klasztorów zen w Kioto.
Mistrz zmarł w maju 1369 roku. Na kilka dni przed śmiercią stworzył dla swoich uczniów tajemniczy przekaz, który wolno było przeczytać dopiero po jego śmierci. Brzmiał on: „Prawda nie jest nigdy brana od innego. Każdy niesie ją zawsze sam. Katsu!”[2]. Słowo katsu, pisane z wykrzyknikiem i rzadko tłumaczone, eksponuje stan osiągania oświecenia przez mistrza zen, ale także jest to okrzyk karcący uczniów lub mający na celu wywołanie u nich wstępnego przebudzenia[3].
Tuż przed śmiercią Tettō Gikō napisał swój „wiersz śmierci” (jap.jisei):
Pośmiertnie otrzymał dwa tytuły: Daiso Shōbō Zenji (Mistrz Zen Wielki Patriarcha Oka Prawdy) i Tennō Daigen Kokushi (Nauczyciel Narodowy Wielkiej Manifestacji Niebiańskiej Odpowiedzi)[5].
William M. Bodiford: Sōtō Zen in Medieval Japan. Honolulu: University of Hawaii Press, 1993, s. 343. ISBN 978-0-8248-3303-9.
Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.
Yoel Hoffmann: Japanese Death Poems. 辭世: Written by Zen Monks and Haiku Poets on the Verge of Death. Boston: Tuttle Publishing, 1998, s. 368. ISBN 0-8048-3179-3.
