Obejmowała spory północny fragment Wielkich Równin, dorzecza Missouri i północne Góry Skaliste. Terytorium stopniowo zmniejszało się na rzecz sąsiednich podmiotów administracyjnych:
28 lutego 1861 r. Terytorium Kolorado przejęło fragment od 41° równoleżnika na południe i 102° południka na zachód. Dzisiaj znajdują się tam m.in. Fort Collins i Boulder.
2 marca 1861 r. powstało Terytorium Dakoty, które przejęło cały obszar na północ od 43. równoleżnika (dziś jest to granica Dakoty Południowej). A także fragment, który powrócił do Nebraski w 1882 r. między 43 równoleżnikiem a rzekami Keya Paha i Niobrara. Ta sama ustawa przyłączyła do Nebraski północną część Terytorium Utah i południowo-wschodnią Terytorium Waszyngtonu. Przejęło je Terytorium Wyoming do 41 równoleżnika i 110 południka. Nie należały do francuskiej Luizjany, lecz do Kraju Oregonu, należącego do USA od 1846 r.
3 marca 1863 do Terytorium Idaho przyłączono wszystko na zachód od 104 południka.
W 1866 roku terytorialny parlament uchwalił konstytucję przyszłego stanu. Jednakże zapisane w niej było, że prawo wyborcze przysługiwało wyłącznie wolnym białym mężczyznom. Wstrzymało to wejście do Unii o prawie rok. Ustawa o przyłączenie została zawetowana przez prezydenta Andrew Johnsona. Nowy projekt zobowiązywał do zniesienia rasistowskiej klauzuli. Także została zawetowana przez głowę państwa, lecz sprzeciw przegłosował Kongres Stanów Zjednoczonych.
1 marca 1867 roku Nebraska została przyjęta do USA jako trzydziesty siódmy stan.
