Teoria pokrewieństw dźwiękowych – jedna z teorii dotyczących zjawiska interwałów harmonicznych w muzyce. Została ona przedstawiona w XIX wieku przez niemieckiego fizyka Hermanna von Helmholtza. Twierdzi ona iż para dźwięków jest konsonansująca (zgodnie brzmiąca) wtedy, gdy ich składowe harmoniczne pokrywają się (dotyczy to tylko składowych szeregu harmonicznego do ósmej składowej bez uwzględnienia siódmej).