Jakkolwiek czasami podaje się wzory sumaryczne szkła wodnego, w rzeczywistości składa się ono z mieszaniny cyklicznych i liniowych oligomerów krzemianowych, powstających na skutek pękania wiązańSi-O-Si w krzemionce i powstawania w to miejsce grup -SiONa lub SiOK[2]. Proporcje układów cyklicznych i liniowych oraz ich średnie masy cząsteczkowe zależą od modułu molowego szkła wodnego oraz stężenia roztworu[3].
Szkło wodne charakteryzuje moduł molowy szkła wodnego (moduł krzemianowy lub moduł szkła wodnego), równy stosunkowi liczby moli dwutlenku krzemu do tlenku metalu[2], oraz jego gęstość wskazująca stężenie roztworu, lepkość oraz pH[4].
Struktura chemiczna szkła wodnego nie jest dokładnie poznana, rozpatruje się ją jako roztwór, koloid, a nawet polimer. Struktura koloidalna szkieł wodnych decyduje o wielu ich właściwościach. Szkło wodne zbudowane jest z miceli otoczonych wodą silnie związaną z nimi, wody słabo związanej oraz wody nie związanej z micelami[2].
Właściwości
Właściwości fizyczne szkła wodnego zależą od jego modułu, stężenia i stanu układu koloidalnego[2]. Gęstość szkła wodnego sodowego waha się w granicach 1260–1710[5], a potasowego 1150–1530 kg/m3[6].
Szkło wodne jest lepką cieczą. Lepkość szkła wodnego potasowego rośnie gwałtownie wraz ze wzrostem stężenia krzemianów w wodzie[6][7][8].
Z warstwy szkła wodnego naniesionego na przedmiot po odparowaniu wody, powstaje półprzezroczysta masa.
Zastosowania
Szkło wodne sodowe ma szereg zastosowań pełniąc głównie rolę lepiszcza:
jest stosowane do wyrobu klejów i kitów stosowanych w budownictwie[9]
↑ abcKrzysztof Orliński: Szkło wodne. Młody Technik. [dostęp 2012-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-22)].
↑Szkło wodne w: Dariusz Kalisiewicz (red.): Nowa encyklopedia powszechna PWN. tom 6, S-Z. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 188. ISBN 83-01-11969-1.