Symetria płaszczyznowa względem płaszczyzny P {\displaystyle P} – odwzorowanie geometryczne przestrzeni przyporządkowujące każdemu punktowi A {\displaystyle A} tej przestrzeni punkt A ′ {\displaystyle A'} taki, że punkty A {\displaystyle A} i A ′ {\displaystyle A'} leżą na prostej prostopadłej do P , {\displaystyle P,} w równych odległościach od płaszczyzny P {\displaystyle P} i po jej przeciwnych stronach.
Punktami stałymi symetrii płaszczyznowej są punkty płaszczyzny P {\displaystyle P} i tylko one.
Jeśli figura geometryczna F {\displaystyle F} jest swoim własnym obrazem w symetrii płaszczyznowej o płaszczyźnie P , {\displaystyle P,} to P {\displaystyle P} nazywamy płaszczyzną symetrii figury F {\displaystyle F} [1].
Figury posiadające płaszczyznę symetrii nazywamy płaszczyznowo symetrycznymi. Dla dowolnej izometrii przestrzeni istnieją jedna, dwie, trzy lub cztery symetrie płaszczyznowe, z których można złożyć tę izometrię. Inaczej mówiąc symetrie płaszczyznowe są zbiorem generatorów grupy izometrii przestrzeni.
Symetrię płaszczyznową względem płaszczyzny x 0 y {\displaystyle x0y} punktu P = ( x , y , z ) {\displaystyle P=(x,y,z)} można opisać wzorem analitycznym[2]: