Styl józefiński – styl występujący w sztuce (przede wszystkim w architekturze) na terenie monarchii austriackiej w okresie panowania cesarza Józefa II (1765–1790), a także później, aż do połowy XIX w. Łączył w sobie elementy późnego baroku i klasycyzmu, stąd zwany jest niekiedy barokiem józefińskim lub klasycyzmem józefińskim.
Styl józefiński był praktyczną realizacją reform, dążących do podporządkowania całkokształtu życia religijnego czynnikom państwowym (józefinizm). Jednym z postulatów była rezygnacja z bogatego wystroju wnętrz świątyń, prostota budowli, stały układ architektoniczny. Przygotowano zatem zestaw oficjalnych, urzędowych wzorów, zgodnie z którymi nowe kościoły miały być wznoszone jako budowle jednonawowe, orientowane, z zaokrąglonym prezbiterium, jedną czworoboczną wieżą i wejściem po stronie zachodniej. Charakterystycznym elementem dla wielu świątyń stała się wieża z cebulastym hełmem[1]. Szczególnie dużo świątyń w stylu józefińskim znajduje się w zachodniej Galicji (okolice Białej Krakowskiej, Myślenic, Nowego Targu, Wadowic, Wieliczki, Żywca).
W stylu józefińskim wzniesiono m.in. następujące kościoły:
