Jako członek UWO 25 września 1921 roku dokonał we Lwowie nieudanego zamachu na marszałka Józefa Piłsudskiego i wojewodę Kazimierza Grabowskiego, lekko raniąc tego ostatniego. Został zatrzymany w miejscu zamachu i tylko dzięki interwencji policji nie został zlinczowany przez tłum[1].
Proces Fedaka i innych ukraińskich działaczy, których oskarżono o zorganizowanie zamachu, toczył się przed sądem okręgowym we Lwowie w październiku i listopadzie 1922 roku[2]. W czasie śledztwa i procesu Fedak zaprzeczał jakoby miał zamiar zabić Piłsudskiego; twierdził, że celem zamachu był wojewoda Grabowski[3]. Ostatecznie wyrokiem z 18 listopada 1922 roku został uznany winnym usiłowania zabójstwa wojewody i skazany na karę sześciu lat pozbawienia wolności. W tym samym procesie skazano jeszcze pięciu Ukraińców, wszystkim jednak zaliczono na poczet zasądzonych kar czas pobytu w areszcie śledczym[2] (4 stycznia 1923 roku zostali oni zwolnieni za kaucją z lwowskiego więzienia przy ulicy Stefana Batorego)[4]. Według wspomnień żony marszałka, Piłsudski skutecznie zabiegał o łagodny wymiar kary dla Fedaka[5].
Bardzo szybko na mocy amnestii wyrok Fedaka został zmniejszony o jedną trzecią. Latem 1924 roku, na skutek zabiegów jego ojca, władze zgodziły się warunkowo zwolnić skazanego z odbywania ostatnich trzynastu miesięcy kary – pod warunkiem, że przez cały ten czas będzie przebywać poza granicami Polski[6].
Z dokumentów byłych sowieckich służb specjalnych wynika, że Fedak był przez pewien czas tajnym współpracownikiem NKWD, posługującym się pseudonimem „Bohun”. W latach 1939–1940 miał przebywać w Moskwie, gdzie „był wzywany do organów MSW”[7].
Następnie związał się z OUN-M[8]. Po rozpoczęciu wojny niemiecko-sowieckiej towarzysząc wojskom niemieckim znalazł się we Lwowie, a następnie w Kijowie[7]. Uczestniczył w śledztwie w sprawie śmierci Omelana Senyka i Mykoły Sciborskiego, liderów OUN-M, których 30 sierpnia 1941 roku zabito w zamachu w Żytomierzu[9]. Podczas masowych egzekucji w Babim Jarze (29–30 września 1941) był tłumaczem Sonderkommando 4a, jednostki odpowiedzialnej za przeprowadzenie masakry kijowskich Żydów[8][10]. Część źródeł podaje, że zimą 1941/42 roku wraz z tym samym oddziałem przebywał w Charkowie, prawdopodobnie uczestnicząc w egzekucjach tamtejszych Żydów[11].
Pod koniec wojny zaginął bez śladu w Berlinie[12].
Jurij Radczenko. „Niemcy znaleźli u nich zrabowane żydowskie rzeczy i dlatego ich rozstrzelali”: Kureń Bukowiński, Holokaust w Kijowie i świadectwo Marty Zybaczynskiej. „Zagłada Żydów. Studia i Materiały”. 14, 2018. Warszawa: Centrum Badań nad Zagładą Żydów IFiS PAN. ISSN1895-247X.
.jpg)
