Jako aktor zadebiutował w 1926 w filmie O czym się nie myśli w roli Czernika. Przez kolejnych trzynaście lat zagrał łącznie w trzynastu polskich produkcjach filmowych, wcielając się głównie w postaci drugoplanowe i epizodyczne. W 1932 we współpracy z reżyserem i scenarzystą Brunonem Bredschneiderem wyreżyserował film Rycerze mroku. W 1939 kierował produkcją filmu Geniusz sceny, poświęconego twórczości aktora i reżysera Ludwika Solskiego. Tuż przed wybuchem II wojny światowej został zmobilizowany do wojska, zaś po kampanii wrześniowej internowany w Rumunii. Po zwolnieniu z obozu powrócił do przebywającej w Warszawie rodziny i przebywał w stolicy w momencie wybuchu powstania warszawskiego[2].
Stefan Szwarc zmarł 31 marca 1964 i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 108-1-21)[1]. Jego żona Janina z Kamińskich była żołnierzem Armii Krajowej o pseudonimie „Jaga”, działającym w zgrupowaniu „Żubr” w obwodzie „Żywiciel”. Szwarcowie mieli dwóch synów. Starszy syn Stefana Szwarca Marek również walczył w I Kompanii Batalionu „Żubr” w zgrupowaniu AK „Żywiciel”, za co został odznaczony między innymi Krzyżem Walecznych i Warszawskim Krzyżem Powstańczym[2].
