Urodził się w rodzinie Romana i Anny z domu Laube. Dzieciństwo spędził w Łodzi. W 1934 ukończył studia aktorskie w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej w Warszawie. Przed wojną grał w Wilnie, Katowicach (w Teatrze Polskim) i Kaliszu, gdzie także reżyserował sztuki teatralne. Od roku 1939 miał grać w Teatrach Miejskich w Łodzi. [1]. W sezonie 1944/45 należał do Teatru Zrzeszenia Aktorskiego w Lublinie. Po wojnie, w latach 1945–1949 grał w Teatrze Wojska Polskiego w Łodzi, a następnie przeniósł się do Warszawy. Początkowo, w latach 1949–1952 pracował w stołecznym Teatrze Narodowym im. Wojska Polskiego, potem, przez 14 lat (do 1966) był zatrudniony w Teatrze Ateneum. Przez kolejne piętnaście lat, aż do śmierci, grał w Teatrze Dramatycznym. Odgrywał zazwyczaj role drugoplanowe i epizodyczne[2].
Od roku 1950 był aktorem radiowym. W słuchowisku W Jezioranach był głosem postaci Ludwika Janiaka[3]. W latach 1946–1981 zagrał także w kilkudziesięciu przedstawieniach Teatru Telewizji i filmach, m.in.: Zakazane piosenki (1946), Dotknięcie nocy (1961), Stawce większej niż życie (rola: „Bartek” – dowódca oddziału partyzanckiego; odcinki Edyta, Wielka wsypa; 1967), Gniewko, syn rybaka (1969), Czarne chmury (1973), Mazepa (1975), Polskie drogi (1976), Miś (1980). W Misiu zagrał węglarza Tłoczyńskiego, który w ostatniej scenie filmu wygłasza monolog na temat znaczenia słowa tradycja. Zmarł 4 miesiące przed premierą tego filmu [4]. Jako zasłużony aktor dla scen polskich i stołecznych po śmierci został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B32-4-25)[5].
Andrzej Zaorski, były aktor warszawskiego Teatru Ateneum, powiedział o nim: „Grał wtedy w Ateneum nieżyjący już i kompletnie zapomniany aktor Stefan Śródka. Był to tzw. prawdziwek, to znaczy, nie słysząc nigdy o Stanisławskim, grał jego metodą. Wszystko musiało być realistyczne. Jak kogoś złapał za rękę, to tamten miał siniaki od chwytu mocarnych palców Śródki”[6].
Doświadczenia wojenne
W czasie wojny Stefan Śródka (ps. „Ryś”) był uczestnikiem ruchu oporu i oficerem Wojska Polskiego (w stopniu podporucznika). W latach 1942–1944 na terenie dzisiejszego woj. lubelskiego brał czynny udział m.in. w wysadzeniu pociągu w Krzywdzie i przetransportowaniu zdobytej broni do miasta Borowe, odbiciu więźniów transportowanych do Lublina, rozbrojeniu posterunku Granatowej Policji w Wojcieszkowie i Adamowie. Po aresztowaniu został wysłany na tereny III Rzeszy do pracy przymusowej w kopalni[2]. „Ryś” był wspominany przez towarzyszy broni jako wykazujący się w trakcie zadań niezwykle dużą bojowością, karnością i odwagą.
Rodzina
W 1945 ożenił się z Lucyną Maciejewską (zm. 2007)[7]. Jego syn Andrzej Śródka (1946–2022) był historykiem medycyny, profesorem w Instytucie Historii Nauki PAN i Katedrze Historii Medycyny Collegium Medicum UJ.
W uznaniu osiągnięć w dziedzinie upowszechniania i rozwoju sztuki teatralnej Stefanowi Śródce przyznawano parokrotnie różne nagrody i odznaczenia honorowe[7].
