Mrozowiccy herbu Prus III
1757
1832 Sokołówka
Adam Mrozowicki
Ewa Franciszka Puzynianka herbu Oginiec
Marianna Karczewska herbu Jasieńczyk
Gabin, Teodor Józef Tadeusz Ignacy, Joanna, Franciszek, Julia
Mikołaj Sabba, Barbara Aniela, Tadeusz, Anastazja Julianna Katarzyna, Róża, Józef Michał Wincenty Kazimierz, Klara Marianna, Franciszka Maria, Zofia Helena Klara, Ignacy, Elżbieta Katarzyna Urszula, Wiktoria oraz Wizyta Teresa
Stanisław Mrozowicki herbu Prus III (ur. 1757, zm. 1832 w Sokołówce) – polski szlachcic, członek Stanów Galicyjskich, członek władz tymczasowych Galicji w 1809 roku.
Urodził się w 1757 roku jako syn Adama[1], starosty stęgwilskiego i regimentarza wojsk koronnych oraz Ewy Franciszki Puzynianki herbu Oginiec, pisarzówny wielkiej litewskiej.
W 1782 roku został członkiem Stanów Galicyjskich, podobnie jak bracia, Mikołaj, Józef i Ignacy[2], którym pozostawał przez pół wieku, uczestnicząc w posiedzeniach tego sejmu galicyjskiego do 1831 roku[3].
W 1809 roku, kiedy wybuchła wojna polsko-austriacka i pojawiła się szansa za odzyskanie niepodległości, czynnie się włączył, podobnie jak wiele osób z jego najbliższego otoczenia, w sprawę narodową. Był jednym z głównych fundatorów, obok Gabriela Rzyszczewskiego, 5 pułku jazdy galicyjsko-francuskiej, w którym służył w stopniu oficera jego syn Franciszek[4][5]. Po wyzwoleniu Lwowa w maju 1809 roku wszedł w skład tymczasowych władz Galicji, w których był „…odpowiedzialny za założenie magazynów, przysposobienie i dostarczenie potrzeb wojskowych”[6].
W 1812 roku, po śmierci Kajetana Ignacego Kickiego, arcybiskupa lwowskiego, kapituła archikatedralna lwowska scedowała na niego i jego potomstwo swoje prawo patronatu nad rzymskokatolickim kościołem parafialnym pod wezwaniem św. Trójcy w Sokołówce, gdzie erygował Bractwo św. Trójcy[7].
W latach 1828–1832 przekazał w imieniu swoim i synów, na ręce pierwszego dyrektora Franciszka Siarczyńskiego, do Księgozbioru Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie, późniejszego Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, znaczący zbiór autentycznych listów do królów, Jana III Sobieskiego i Augusta II Mocnego, pisanych przez: cesarza Leopolda, cesarzową Eleonorę Magdalenę, króla hiszpańskiego Karola, króla portugalskiego Piotra, króla angielskiego Wilhelma, cara Piotra I oraz wielu dygnitarzy I Rzeczypospolitej (m.in. legaty: AZ, 308/31 i 50/33)[8][9][10].
Był autorem satyrycznych utworów, ukazujących śmieszność tej części środowiska ziemiańskiego, która podjęła współpracę z zaborcą austriackim i przyjmowała od niego tytuły arystokratyczne kosztem deklarowanej pełnej lojalności wobec Wiednia[11].
W świadomości współczesnych zapisał się jako człowiek niezwykle religijny. Ksiądz Stanisław Chołoniewski w liście do Józefa Ignacego Kraszewskiego pisze o nim, iż „…ze szlachty bracławszczyzny, Podola i Kijowszczyzny, [stanowił on] przykład pobożności staropolskiej[12].
Zmarł w 1832 roku w Sokołówce i został tamże pochowany[13].
Ożenił się w 1779 roku z Marianną Karczewską herbu Jasieńczyk[14], córką Józefa, starosty liwskiego i Antoniny Ossolińskiej herbu Topór, kasztelanki gostyńskiej, urodzoną 1768 roku, zmarłą 9 stycznia 1827 roku w Sokołówce[13]. Żona w 1789 roku przewodziła czynnemu oporowi obywatelskiemu wobec kasacji klasztoru Karmelitów Bosych na Persenkówce we Lwowie, przeprowadzanym zgodnie z reskryptem cesarza Austrii Józefa II dotyczącym kasacji klasztorów w Galicji z 12 czerwca 1781[15].
Pozostawił dzieci: Gabina, Teodora Józefa Tadeusza Ignacego, Joannę, Franciszka oraz Julię[16].