Stanisław Janik (ur. 27 kwietnia1838 w Krośnie, zm. 21 listopada1916 tamże) – polski organmistrz epoki romantyzmu i późnego romantyzmu[1], rzeźbiarz, stolarz i snycerz. Wiceburmistrz Krosna[2] w latach 1896–1903, wcześniej wieloletni pracownik i członek zarządu (asesor) Urzędu Miasta Krosna w latach 1890–1895; współzałożyciel[3] i naczelnik jednostki Straży Pożarnej (wówczas Ochotniczej Straży Ogniowej) w Krośnie od 1889[4].
Życiorys
Przyszedł na świat w 1838 jako syn Jędrzeja i Katarzyny z Widziszewskich[2]. Prowadził zakład stolarski i pracownię organmistrzowską w Krośnie, która była jedną z prężniejszych na terenie ówczesnej Galicji (ustępowała tylko lwowskiej – prowadzonej przez Jana Śliwińskiego)[5]. Jednym z jego najwybitniejszych uczniów był Tomasz Fall, który od 1877 jako czeladnik podjął zatrudnienie w pracowni Stanisława Janika. Tam też zdobył tytuł majstra[6]. Był wieloletnim pracownikiem Urzędu Miasta Krosna (od 1878), a następnie członkiem zarządu (asesorem) w krośnieńskim magistracie w latach 1890–1895 (m.in. za kadencji Modesta Humieckiego) oraz wiceburmistrzem Krosna w latach 1896–1903 (za kadencji Feliksa Czajkowskiego)[7], kiedy to ukończył 65 lat i przeszedł na emeryturę. Po erygowaniu Ochotniczej Straży Ogniowej w Krośnie w 1889 został jej pierwszym naczelnikiem[8]. Piastował także funkcję przewodniczącego krośnieńskiego Wielkiego Cechu Rzemiosła. Brał aktywny udział w działalności towarzystwa zawodowego organmistrzów. W 1898 uczestniczył w zjeździe organmistrzów Galicji zorganizowanym przez prof. Rudolfa Schwarza w sali Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie[9]. W latach 1906–1910 mieszkał w Krakowie (przy ul. Lubicz 38).
Był dwukrotnie żonaty: z Katarzyną Kulikowską (zmarła przedwcześnie) i Zofią Laskowską (wdowa po Franciszku Gieckiewiczu)[10]. Zmarł w 1916 w Krośnie, mając 78 lat i spoczął na miejscowym Starym Cmentarzu[11].
