Ukończył Instytut Techniczny w Krakowie, następnie architekturę na Politechnice Wiedeńskiej. Studiował też w Szkole Przemysłu Artystycznego przy Austriackim Muzeum Sztuki w Wiedniu[2][3].
W grudniu 1888 zaczął używać nart w Cieklinie koło Jasła podczas polowań. Jazdę na nartach ćwiczył na krakowskich Błoniach. Narty wzorował na norweskich „ski”. W 1894 pojawił się w Zakopanem z nartami, dając początek zakopiańskiemu narciarstwu. Do historii przeszła jego wyprawa narciarska z 1894 wraz z Janem Fischerem do Czarnego Stawu Gąsienicowego. Do Zakopanego przeprowadził się w 1901. W latach 1901–1922 był kierownikiem Państwowej Szkoły Przemysłu Drzewnego w Zakopanem[4], gdzie wprowadzał podhalańskie motywy zdobnicze w meblarstwie. Dnia 28 lutego 1907 wraz z Mieczysławem Karłowiczem i Mariuszem Zaruskim założył drugi w Polsce klub narciarski – Zakopiański Oddział Narciarzy Towarzystwa Tatrzańskiego, którego był pierwszym prezesem do 1910. Barabasz przyczynił się do powstania Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w 1909[1].
