Sobór św. Mikołaja w Gałaczu

Sobór św. Mikołaja
	sobór katedralny
	; Widok ogólny
Państwo	Rumunia
Miejscowość	Gałacz
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rumuński Kościół Prawosławny
Archieparchia	Dolnego Dunaju
Wezwanie	św. Mikołaja
Wspomnienie liturgiczne	9 maja
Historia
Data rozpoczęcia budowy	1906
Data zakończenia budowy	1917
Data poświęcenia	1917
Aktualne przeznaczenie	czynna świątynia prawosławna
Dane świątyni
Styl	neobizantyński
Świątynia; • materiał bud.; • wysokość; • długość	; • cegła; 42,5 m; 37 m
Wieża kościelna; • liczba wież	; 2
Kopuła; • liczba kopuł	; 3
Liczba ikonostasów	1
Ołtarz; • liczba ołtarzy	; 1
Liczba naw	1
	Położenie na mapie Rumunii Sobór św. Mikołaja
	45°26′50,0″N 28°03′16,6″E/45,447222 28,054611
	Multimedia w Wikimedia Commons

Sobór św. Mikołaja – prawosławny sobór w Gałaczu, katedra archieparchii Dolnego Dunaju.

Świątynia została wzniesiona w latach 1906–1917 w stylu bizantyjsko-rumuńskim. Kamień węgielny pod budowę cerkwi położyli wspólnie król Rumunii Ferdynand i królowa Marię oraz biskup Dolnego Dunaju Pimen^[1]. Budynek był współfinansowany przez skarb państwa rumuńskiego. Projekt świątyni został wyłoniony drogą konkursu. Ministerstwo Kultów i Oświaty, ogłaszając go, zdecydowało, iż budynek miał reprezentować styl neobizantyjski z elementami typowo rumuńskimi. Postanowiono także, że długość budynku nie może być krótsza niż 35 metrów. Ostatecznie budynek wzniesiono według projektu Petre Antonescu i Ștefana Burcușa^[2].

Sobór w Gałaczu reprezentuje styl neobizantyński z elementami mołdawskiej architektury sakralnej. Ma 37 metrów długości i 42,5 metra wysokości. Do dekoracji wnętrza obiektu wykorzystano marmur z Carrary, z tego samego materiału powstał ikonostas. Freski w soborze wykonał Costin Petrescu^[2].

Z czasem okazało się, że świątynia została wzniesiona na nieodpowiednim podłożu i w latach 1935–1936 musiała zostać gruntownie wyremontowana. W 1936 miała miejsce jej powtórna konsekracja. Cztery lata później trzęsienie ziemi doprowadziło do zniszczenia jednej z wież soboru. Do prac nad jej odbudową przystąpiono w 1950, pod kierunkiem Eugena Chefeneux. Freski odnowiła wówczas Niculina Dona. 7 lipca 1957 sobór poświęcono po raz kolejny. Kolejny remont świątyni przeprowadzono w 1977, po nowych zniszczeniach wywołanych kolejnym trzęsieniem ziemi^[2].