Skarb Śląski miał, na podstawie Statutu Organicznego, prawo do zbierania na terenie województwa podatków oraz wprowadzania do obiegu własnych papierów wartościowych[1], jednak do ich emisji poza granice Śląska potrzebna była zgoda ministra skarbu. Statut Organiczny przewidywał także wprowadzenie osobnego, śląskiego systemu podatkowego[potrzebny przypis].
Dochody z podatków i opłat pobieranych z terenu województwa wpływały w całości do Skarbu Śląskiego, który prowadził za ich pomocą administrację podatkową. Ze swoich dochodów Skarb Śląski przekazywał Skarbowi Państwa część ponad obliczoną na podstawie wzoru ułożonego na zasadzie czynnika ludności i siły podatkowej, a zamieszczonego w dodatku do statutu organicznego[2].
a - ludność cywilna województwa
b - ludność cywilna państwa
c - dochód ogólny z podatków i opłat Skarbu Śląskiego
d - dochód ogólny Skarbu Państwa i Śląskiego
Ostatecznie to Śląska Rada Wojewódzka określała, a Rada Ministrów zatwierdzała ostateczną kwotę. W przybliżeniu 60% dochodów zostawało w województwie, a 40% było odprowadzanych do Warszawy[3].
Skarbiec w gmachu Sejmu Śląskiego (w 2006 roku) , gdzie dawniej trzymano rezerwy Skarbu Śląskiego
Dochody Skarbu Śląskiego w roku budżetowym 1928/29 wyniosły 131 mln zł[4].
Wydatki Skarbu Śląskiego kształtowały się następująco (lata budżetowe)
↑Województwo Śląskie. 1918 - 1928. Rozwój administracji samorządowej Województwo Śląskiego w zarysie. Informator i przewodnik po wystawie Województwa Ślaskiego na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu." Katowice 1929. Nakładem Śląskiej Rady Wojewódzkiej w Katowicach