Shangri-La – fikcyjna kraina opisana przez Jamesa Hiltona (1900-1954) w powieści Zaginiony horyzont wydanej w 1933 roku[1].
Jest to odosobniona dolina, położona w Tybecie u stóp fikcyjnej góry Karakal (w miejscowym narzeczu „Błękitny Księżyc”), wyższej od Mount Everestu. Dolina rządzona jest sprawiedliwie przez lamów z górującego nad nią klasztoru. Ludzie z Shangri-La są długowieczni, szczęśliwi, żyją w harmonii i oddają się kultywowaniu mądrości. Kontakty ze światem zewnętrznym są sporadyczne, ograniczają się do sprowadzania sprzętów uznanych za potrzebne (np. urządzeń sanitarnych), a także cennych dla ducha jak np. książki czy instrumenty muzyczne. Wędrowcy, którzy przypadkiem trafili do Shangri-La, mają zakaz jej opuszczania.
W kulturze masowej nazwa doliny zaczęła funkcjonować jako synonim mitycznej, orientalnej utopii żyjącej swoim rytmem z dala od zgiełku świata, ma oznaczać miejsce odosobnienia intelektualnego, kryjówkę przed hałasem świata zewnętrznego, naciskami polityki i wymogów kariery. Shangri-La to miejsce, w którym uczeni i pisarze mogą bez przeszkód oddawać się swoim rozmyślaniom i tworzyć swój własny świat. Tym samym miejsce to stało się w pewnym sensie synonimem pojęcia „wieży z kości słoniowej”.
Shangri-La w kulturze
W muzyce:
Utwory zatytułowane Shangri-La nagrywali artyści:
Albumy zatytułowane Shangri-La nagrali artyści:
Motyw Shangri-La można również znaleźć w utworach:
W filmie:
W grach komputerowych:
W literaturze:
- W Klątwa Tygrysa-Wyzwanie autorstwa Colleen Houck, wydana w 2012 r. Miejsce przedstawione jako raj w którym panuje zgoda i ład, zwierzęta wszystkich gatunków, oraz istoty fantastyczne żyją wspólnie w harmonii. Autorka przedstawiła Shangri-La jako azyl dla zwierząt z Arki Noego.
Przypisy
