Sergiusz Kowalski
| Data i miejsce urodzenia
|
17 września 1953
Inta
|
| Zawód, zajęcie
|
socjolog, publicysta, tłumacz
|
| Odznaczenia
|
|
Sergiusz Kowalski (ur. 17 września 1953 w Incie[1]) – polski socjolog pochodzenia żydowskiego, publicysta i tłumacz, działacz opozycji w PRL.
Życiorys
Urodził się w Incie koło Workuty na terenie Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Jest wnukiem działaczy Komunistycznej Partii Polski. Po zwolnieniu z łagru jego polsko-żydowska rodzina przeniosła się do Polski w 1956 w ramach akcji repatriacyjnej. W 1976 ukończył matematykę na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował jako malarz pokojowy. W 1986 uzyskał członkostwo w Polskim Towarzystwie Socjologicznym. W 1988 w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego uzyskał stopień naukowy doktora na podstawie pracy pt. Solidarność polska. Studium z socjologii myślenia potocznego, której promotorem była Barbara Szacka[2]. Za prace tę w tymże roku otrzymał przyznawaną przez PTS Nagrodę im. Stanisława Ossowskiego[3].
Podczas studiów jako członek Zrzeszenia Studentów Polskich współorganizował akcję protestu przeciwko połączeniu tej organizacji ze Związkiem Młodzieży Socjalistycznej i przekształceniu jej w Socjalistyczny Związek Studentów Polskich[4]. Od połowy lat 70. brał udział w akcjach i protestach opozycyjnych. Zajmował się dystrybucją pism drugiego obiegu, współpracował z Komitetem Obrony Robotników, Komitetem Samoobrony Społecznej „KOR” i Niezależną Oficyną Wydawniczą NOWA, był sygnatariuszem Deklaracji Ruchu Demokratycznego. Od 7 do 14 maja 1980 w kościele św. Krzysztofa w Podkowie Leśnej uczestniczył w głodówce solidarnościowej z uwięzionymi Dariuszem Kobzdejem i Mirosławem Chojeckim[1].
Podczas strajków sierpniowych 1980 aresztowany jako działacz KSS KOR, uwolniony na mocy porozumień sierpniowych[4]. Był ekspertem w Ośrodku Prac Społeczno-Zawodowych przy Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”[1]. Po wprowadzeniu stanu wojennego w nocy 13 grudnia 1981 został internowany wraz z żoną Kingą Dunin-Horkawicz, a ich półroczny syn został umieszczony w izbie dziecka[4]. Zwolnienie uzyskał w lipcu 1982[1].
W latach 1986–1987 pracował jako asystent w Instytucie Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji UW, od 1990 do 2003 był zatrudniony w Instytucie Studiów Politycznych PAN[1][5]. W pierwszej połowie lat 90. wchodził w skład zarządu Fundacji im. Stefana Batorego, współtworzył stowarzyszenie Otwarta Rzeczpospolita i polski oddział B’nai B’rith, którego przewodniczącym został w 2014. Wszedł w skład Kolegium Społecznego w Muzeum Historii Żydów Polskich Polin w Warszawie[6].
Tłumacz[7] literatury i eseistyki z języków angielskiego, rosyjskiego i francuskiego.
Odznaczenia
W 2013 prezydent Bronisław Komorowski, za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[8].
Wybrane publikacje
Przypisy
Identyfikatory zewnętrzne:
