Schronisko w Winnicy Drugie, Schronisko w Winnicy II, Schronisko w Górze Winnicy w Tyńcu II – schronisko na wzgórzu Winnica w Tyńcu. Pod względem administracyjnym należy do Dzielnicy VIII Dębniki w Krakowie[1]. Pod względem geograficznym znajduje się na Wzgórzach Tynieckich na Pomoście Krakowskim w obrębie makroregionu Bramy Krakowskiej. Wzgórza te włączone zostały w obszar Bielańsko-Tynieckiego Parku Krajobrazowego[2].
Opis obiektu
Schronisko znajduje się pod czarnym okapem skały Skurwysyn od strony Wisły[3]. Jego otwór ma wysokość do 10 m i szerokość 6,5 m. Schronisko składa się głównie z dużej nyży przechodzącej w szczelinę. Końcowy jej fragment znajdujący się około 1 m powyżej dna był obrabiany, wskutek czego powstało zagłębienie o wymiarach około 2 × 3 m[4].
Skały, w których powstała jaskinia, to skaliste wapienie z jury późnej. Schronisko jest suche i w całości oświetlone. Nacieków brak. Namulisko składa się z próchnicy zmieszanej z wapiennym gruzem[4].
Historia
Schronisko znane jest od dawna. Było też wykorzystywane – świadczą o tym zachowane w nim ślady przeróbki. W latach 70. XX wieku na otaczających go ścianach zaczęli się wspinać krakowscy wspinacze. Poprowadzili we wnęce schroniska oraz na jego brzegu i na okapie nad schroniskiem 9 trudnych dróg wspinaczkowych (VI–VI.6 w skali krakowskiej). Zamontowali na nich stałe punkty asekuracyjne (ringi i stanowiska zjazdowe)[3].
Schronisko opisał Kazimierz Kowalski w 1951 roku[5].
Przypisy
- ↑ Geoportal. Mapa topograficzna i lotnicza [online] [dostęp 2019-10-14] .
- ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa, Wyd. Naukowe PWN, 1998, ISBN 83-01-12479-2
- ↑ a b Paweł Haciski, Południowa część Jury Krakowsko-Częstochowskiej. Przewodnik wspinaczkowy, Warszawa, RING, 2015, ISBN 978-83-937960-0-7
- ↑ a b MariuszM. Szelerewicz MariuszM., JanuszJ. Baryła JanuszJ., Schronisko w Winnicy II, [w:] Jaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [dostęp 2019-10-14] .
- ↑ K. Kowalski, Jaskinie Polski, tom. 1, Warszawa: Państwowe Muzeum Archeologiczne, 1951