Sala Kolumnowa w Sejmie

Główne wejście do Sali Kolumnowej widziane z Holu Głównego, widoczna ozdobna metalowa krata
Wnętrze sali, widok od strony głównego wejścia w kierunku stołu prezydialnego
Wnętrze sali, widok od strony stołu prezydialnego w kierunku głównego wejścia
Stół prezydialny oraz jedna z kolorowych rozet wykonanych z różnych rodzajów marmuru

Sala Kolumnowa (oficjalnie Sala im. Kazimierza Pużaka) – druga co do wielkości i reprezentacyjności sala w Sejmie[1].

Opis

Sala Kolumnowa powstała w czasie powojennej rozbudowy kompleksu budynków Sejmu, prowadzonej w latach 1948–1952 według projektu Bohdana Pniewskiego[2]. Znajduje się na parterze budynku C, na lewo od Holu Głównego[3]. Ma powierzchnię 600 m²[4]. Swą nazwę zawdzięcza symetrycznie rozstawionym stiukowym kolumnom wspierającym sufit (w dwóch rzędach po 10) ustawionych na pasach z szarego marmuru śląskiego[5].

Sala jest oddzielona od Holu Głównego i prowadzącego do niej bezokiennego przedsionka metalową kratą, utrzymaną w złocisto-czarnej tonacji, zaprojektowaną we współpracy z Henrykiem Grunwaldem[3][6]. Kratę wykonała dawna firma Bracia Łopieńscy[7]. Drugie wejście prowadzi schodami ze znajdującego się nad salą Korytarza Marszałkowskiego. Marmurową posadzkę zdobią trzy kolorowe rozety z wielobarwnych marmurów (m.in. kararyjskiego, czarnego dębnickiego, czerwonego węgierskiego i Zielonej Marianny) i dolnośląskiego złocistego chalcedonu. Komponują się z nimi koliste stiukowe dekoracje na suficie z motywem liścia laurowego. Jest to najbogatsza dekoracja stiukowa we wnętrzach sejmowych[5].

Efektownymi elementami wnętrza są wielkie kryształowe kandelabry, wykonane według projektu Tadeusza Gronowskiego[4]. Oprócz funkcji dekoracyjnej miały one także spełniać funkcję praktyczną – doświetlać salę, której okna wychodzą na północ[5].

W porównaniu z Holem Głównym Sala Kolumnowa jest niska[4]. Powodem była chęć właściwego wyeksponowania Bohdana Pniewskiego ogromnego plafonu, który miał znaleźć się na suficie. Ten projekt nie został jednak zrealizowany[4], podobnie jak plany umieszczenia na ścianach wielobarwnych tkanin[7].

W latach 90. do trzonów kolumn doczepiono system nagłaśniający[5].

Przeznaczenie sali

Sala Kolumnowa wykorzystywana jest m.in. na posiedzenia komisji sejmowych, komisji śledczych, wysłuchania publiczne, seminaria i konferencje, a także jest miejscem posiedzeń największego w danej kadencji klubu parlamentarnego[8].

26 listopada 1972 w sali odbył się pokaz kolekcji Grażyny Hase z okazji dwudziestolecia Spółdzielni Pracy Przemysłu Artystycznego „Poziom“[9]. 5 września 1982 wystawiono w niej trumnę ze zwłokami Władysława Gomułki[10][11]. 17 grudnia 1982 w sali odbyło się pierwsze posiedzenie Tymczasowej Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego (PRON)[10].

Po przywróceniu w 1989 Senatu, izba wyższa obradowała na przemian z Sejmem w Sali Posiedzeń, a następnie przez 1,5 roku w Sali Kolumnowej[12].

12 sierpnia 2010 odbyło się w niej 73. posiedzenie Sejmu VI kadencji zwołane specjalnie w celu uchwalenia dwóch ustaw związanych z usuwaniem skutków powodzi[13]. Nie mogło się ono odbyć w Sali Posiedzeń, gdyż była ona wtedy remontowana[14].

16 grudnia 2016, decyzją Marszałka Sejmu Marka Kuchcińskiego, dokończono w niej 33. posiedzenie Sejmu VIII z powodu zablokowania mównicy i fotela marszałka w Sali Posiedzeń przez część posłów opozycji protestujących przeciwko wykluczeniu przez niego z obrad posła Michała Szczerby[15].

Przypisy

  1. ↑ Bożena Wierzbicka: Sejm i Senat. Architektura i wnętrza. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 1997, s. 27. ISBN 83-7059-298-8.
  2. ↑ Marek Czapelski: Bohdan Pniewski – warszawski architekt XX wieku. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2008, s. 225. ISBN 978-83-235-0450-4.
  3. ↑ a b Marek Czapelski: Gmachy Sejmu i Senatu. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2010, s. 91. ISBN 978-83-7666-062-2.
  4. ↑ a b c d Marek Czapelski: Bohdan Pniewski – warszawski architekt XX wieku. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2008, s. 236. ISBN 978-83-235-0450-4.
  5. ↑ a b c d Marek Czapelski: Gmachy Sejmu i Senatu. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2010, s. 95. ISBN 978-83-7666-062-2.
  6. ↑ Bożena Wierzbicka: Gmachy i wnętrza sejmowe w Polsce. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 1998, s. 203–204. ISBN 83-7059-285-6.
  7. ↑ a b Bożena Wierzbicka: Gmachy i wnętrza sejmowe w Polsce. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 1998, s. 204. ISBN 83-7059-285-6.
  8. ↑ Jerzy S. Majewski. Spacerownik za zamkniętymi drzwiami. Sejm. „Gazeta Stołeczna (dodatek)”, s. 4, 3 grudnia 2009. 
  9. ↑ Krzysztof Tomasik: Grażyna Hase. Miłość, moda, sztuka. Warszawa: Wydawnictwo Marginesy, 2016, s. 381. ISBN 978-83-65586-47-6.
  10. ↑ a b Dobrosław Kobielski, Józef Zięba: Kronika lat 1944–1986 [w:] Kalendarz Warszawski'88. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987, s. 51. ISBN 83-03-01684-9.
  11. ↑ Sebastian Ligarski, Grzegorz Majchrzak. Trumny pod specjalnym nadzorem. „Polityka”, s. 64, 28 października 2015 – 3 listopada 2015. 
  12. ↑ Marek Czapelski: Gmachy Sejmu i Senatu. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2010, s. 119. ISBN 978-83-7666-062-2.
  13. ↑ Zrealizowany porządek dzienny 73. posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 12 sierpnia 2010 r.. [w:] Sejm Rzeczypospolitej Polskiej [on-line]. sejm.gov.pl. [dostęp 2016-12-18].
  14. ↑ Sejm uchwalił zmiany w regulacjach ułatwiających usuwanie skutków powodzi. [w:] Kronika Sejmowa [on-line]. sejm.gov.pl, 15 sierpnia 2010. s. 40. [dostęp 2016-12-18].
  15. ↑ Sejm uchwalił budżet na 2017 rok w Sali Kolumnowej. Zdaniem opozycji głosowania były nielegalne [online], gazetaprawna.pl, 16 grudnia 2016 [dostęp 2016-12-17] (pol.).

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!