Wieś jest sołectwem w gminie Werbkowice[7].Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyła 400 mieszkańców i była siódmą co do wielkości miejscowością gminy[8].
Pierwsze informacje o unickiej cerkwi w Sahryniu pochodzą z 1644, kolejną na jej miejscu – w 1780. W 1873 wzniesiono na jej miejscu nową świątynię murowaną. Dwa lata później, wskutek likwidacji unickiej diecezji chełmskiej, cerkiew sahryńska stała się świątynią prawosławną[10]. Równocześnie z parafią unicką założono we wsi cmentarz, który działał następnie jako prawosławny i który pozostawał użytkowany do lat 50. XX wieku (wtedy katolicy wytyczyli w Sahryniu nowy cmentarz)[10].
Ludność prawosławna w 1915 została ewakuowana do Rosji. W 1919 do wsi powrócił prawosławny duchowny, a powracający mieszkańcy ubiegali się o zgodę odpowiedniego ministerstwa na rejestrację parafii[11], jednak w 1923 świątynia we wsi została zrewindykowana na rzecz Kościoła rzymskokatolickiego i ponownie poświęcona jako parafialny kościół[12]. Spis powszechny z 1921 wykazał, iż w Sahryniu i na trzech sąsiadujących koloniach żyło 737 osób, w tym 419 wyznawców prawosławia[13].
W czasie II wojny światowej Sahryń był wsią z ludnością ukraińsko-polską, z przewagą ukraińską. Na temat wielkości wsi istnieją różne relacje – wskazuje się liczbę 260[14], 300[15], 325[13] domów. Zdecydowaną większość mieszkańców stanowili Ukraińcy wyznania prawosławnego (według Jurija Makara 80%[15]). Polacy wyznania rzymskokatolickiego żyli we wsi do niemieckich wysiedleń w 1943. Po tej dacie w miejscowości spośród polskich mieszkańców zostali jedynie ci, którzy byli skoligaceni z Ukraińcami lub uzyskali od nich pomoc w ukryciu się przed wywózką[13].
We wsi znajdował się posterunek Ukraińskiej Policji Pomocniczej, w miejscowości działał również oddział Ukraińskiej Narodowej Samoobrony w sile kilkudziesięciu osób[13][15]. Według Mariusza Zajączkowskiego, wbrew wielokrotnie powtarzanym twierdzeniom, wieś nie została ufortyfikowana[16]. Pod koniec lutego w dowództwie AK zapadła decyzja o zorganizowaniu linii samoobrony przeciwukraińskiej i przygotowano partyzancką ofensywę przeciwko Ukraińcom[17]. W dniu 10 marca 1944 roku wieś została zaatakowana przez polskie podziemie. Żołnierze AK rozbili posterunek ukraińskiej policji, szybko złamali opór ukraińskich oddziałów. Po rozbiciu posterunku oddział AK wszedł do wsi i spalił ją, zabijając cywilnych mieszkańców[14][18]. W tym samym dniu, w ramach tego uderzenia w podobny sposób zniszczone zostały również ukraińskie wsie Szychowice i Łasków[19]. Podawane są różne szacunki liczby ofiar.
Po wydarzeniach w Sahryniu Ukraińcy zabili 33-letnią siostrę Longinę Trudzińską ze Zgromadzenia Sióstr Służebniczek NMP NP wraz z siedmiorgiem dzieci w wieku od 10 do 12 lat z sierocińca w Turkowicach[20]. 15 maja 1944 roku ośmiu chłopców razem z opiekunką wyruszyło po prowiant. W drodze powrotnej z Werbkowic zauważyli, że płonie kościół w Malicach. Podczas ratowania wyposażenia świątyni, zostali zatrzymani przez Ukraińców. Noc spędzili na przesłuchaniach w komisariacie w Sahryniu. Jednego chłopca (Ukraińca) wypuszczono, pozostali (6 Polaków i 1 Żyd) zostali wywiezieni do lasu i rozstrzelani[21]. Dopiero w 1975 roku udało się odnaleźć miejsce ich pochówku i dokonano ekshumacji. Zamordowaną zakonnicę i dzieci upamiętnia tablica w kościele w Sahryniu i dzwon kościoła w Malicach oraz symboliczny krzyż w miejscu zbrodni[22][20].
Na cmentarzu prawosławnym w Sahryniu znajduje się pomnik Ukraińców zamordowanych 10 marca 1944 przez polskie oddziały[23]. 8 lipca2018prezydent UkrainyPetro Poroszenko uczestniczył w tym miejscu w uroczystościach upamiętniających[24].
↑ abD. Kawałko, Cmentarze województwa zamojskiego, Państwowa Służba Ochrony Zabytków, Zamość 1994, s. 281-282.
↑K. Grzesiak, Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918-1939, Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, Lublin 2010, s. 54 i 58.
↑Zabytki powiatu hrubieszowskiego, Muzeum im. ks. Stanisława Staszica w Hrubieszowie, Hrubieszów 2011, ISBN 978-83-931607-0-9, s. 142.
↑ abcdM. Zajączkowski, Ukraińskie podziemie na Lubelszczyźnie w okresie okupacji niemieckiej 1939-1944, Instytut Pamięci Narodowej, Instytut Studiów Politycznych PAN, Lublin-Warszawa 2015, s. 291-293.
↑ abP. Ther, A. Siljak, Redrawing nations: ethnic cleansing in East-Central Europe, 1944-1948, Rowman & Littlefield 2001, 9780742510944, s.174.
↑ abcJ. Makar, Chełmszczyzna w latach okupacji niemieckiej [w:] Polska-Ukraina: Trudne pytania. Materiały XI międzynarodowego seminarium historycznego "Stosunki polsko-ukraińskie w latach II wojny światowej" Warszawa 26-28 kwietnia 2005, Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej-KARTA-Wołyński Uniwersytet Państwowy im. Łesi Ukrainki, Warszawa 2006, ISBN 83-88288-49-0, s. 225
↑M. Zajączkowski, Ukraińskie podziemie na Lubelszczyźnie w okresie okupacji niemieckiej 1939-1944, Instytut Pamięci Narodowej, Instytut Studiów Politycznych PAN, Lublin-Warszawa 2015, s. 289.
↑M. Zajączkowski, Ukraińskie podziemie na Lubelszczyźnie w okresie okupacji niemieckiej 1939-1944, Instytut Pamięci Narodowej, Instytut Studiów Politycznych PAN, Lublin-Warszawa 2015, s. 288.
↑M. Zajączkowski, Ukraińskie podziemie na Lubelszczyźnie w okresie okupacji niemieckiej 1939-1944, Instytut Pamięci Narodowej, Instytut Studiów Politycznych PAN, Lublin-Warszawa 2015, s. 294-296.
↑M. Zajączkowski, Ukraińskie podziemie na Lubelszczyźnie w okresie okupacji niemieckiej 1939-1944, Instytut Pamięci Narodowej, Instytut Studiów Politycznych PAN, Lublin-Warszawa 2015, s. 302.
