SMS Scharfschütze

SMS „Scharfschütze”

Klasa	niszczyciel
Typ	Huszár(inne języki)
Historia
Stocznia	STT(inne języki), Triest
Położenie stępki	12 kwietnia 1906
Wodowanie	5 grudnia 1907
K.u.K. Kriegsmarine
Wejście do służby	19 lutego 1907
Wycofanie ze służby	1918
Los okrętu	złomowany 1920
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	projektowa 389,4 t pełna: 414 t
Długość	na linii wodnej: 67,1 m pełna: 68,4 m
Szerokość	6,3 m
Zanurzenie	1,9 m
Napęd
4 kotły parowe Yarrow maszyny parowe VTE 2 śruby napędowe 6 000 ihp
Prędkość	28,4 węzła
Uzbrojenie
1 x armata okrętowa 66 mm L/45 7 x armata okrętowa 47 mm L/44 (do 1912-13) 5 x armata okrętowa 66 mm L/30 (od 1912-13) 2 x wyrzutnia torped kal. 450 mm
Załoga	65-70

SMS Scharfschütze – austro-węgierski niszczyciel z początku XX wieku. Piąta jednostka typu Huszár(inne języki). Okręt wyposażony w cztery opalane węglem kotły parowe typu Yarrow.

Dowódcą niszczyciela od lipca 1914 do 1917 roku był Polak, Bogumił Nowotny^[1]. 18 października 1914. r. okręt uczestniczył w wypadzie czterech austrowęgierskich kontrtorpedowców przeciwko Antivari (obecnie Bar). W wyniku ostrzału zostały zniszczone wagony kolejowe oraz magazyny. 24 maja 1915 r. okręt wziął udział w rajdzie na Porto Corsini(inne języki), który za zadanie miał zniszczyć znajdujące się w porcie okręty wojenne oraz składy i urządzenia portowe. Ze względu na brak możliwości zawrócenia w szerokim tylko na 60 m kanale prowadzącym do portu, „Scharfschütze” wpłynął do tego kanału rufą. Podczas forsowania rufą tego liczącego 1200 m długości kanału, niszczyciel był ostrzeliwany przez okopaną piechotę oraz artylerię nadbrzeżną i polową. Niestety, w porcie nie było żadnych okrętów wojennych, a tylko dwa stare żaglowce, które zostały zatopione ogniem dział niszczyciela. Po wykonaniu zadania „Scharfschütze” wycofał się z portu bez strat w ludziach^[2]. 26 lipca 1915 r. okręt razem z małymi krążownikami "Novarsa" i "Spaun", niszczycielem "Uskoke" i torpedowacami nr 76, 79 i 75 oraz 6 łodziami latającymi wziął udział w akcji przeciwko włoskiemu wybrzeżu. W tej akcji „Scharfschütze” ostrzelał most kolejowy oraz magazyny, które stanęły w płomieniach. Największą akcją bojową okrętu był udział w I bitwie w Cieśninie Otranto. 22 grudnia 1916 roku o godzinie 21:30 razem z SMS „Dinara”, „Réka” i „Velebit” zaatakowały trawlery blokujące sieciami Cieśninę Otranto. Austro-węgierskim niszczycielom udało się zmusić je do porzucenia sieci. Jak się później okazało, ocaliły w ten sposób zaplątany w nich okręt podwodny U-38. Po ataku na trawlery „Scharfschütze” skierował się ku kolejnej grupie okrętów zbliżających się do miejsca starcia. Były to francuskie niszczyciele „Protet”, „Commandant Bory”, „Dehorter” i „Boutefeu”, do których dołączyły wkrótce „Casque” oraz „Commandant Rivière”. Ten zespół okrętów należących do Marine nationale zmusił okręty austro-węgierskie do odwrotu do bazy. Wycofujący się „Scharfschütze” trafił o 21:48 (według danych francuskich 21:52) dwoma pociskami francuski okręt „Commandant Riviere”^[3].

Okręt przetrwał I wojnę światową i po jej zakończeniu został przekazany Włochom. Złomowany w 1920 roku.

Przypisy

1. Pułkownik marynarki Bogumił Franciszek Nowotny. mw.mil.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-10-02)]. na archiwalnej stronie Marynarki Wojennej RP
2. BogumiłB. Nowotny BogumiłB., Wspomnienia, wyd. 1, Gdańsk 2015, ISBN 978-83-65201-97-3, OCLC 945978287 [dostęp 2021-02-28] . Brak numerów stron w książce
3. Michał Gajzler: I bitwa w Cieśninie Otranto. militarium.net. [dostęp 2009-05-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 lutego 2011)].

Bibliografia

• Robert Gardiner, Randal Gray: Conway's All The World's Fighting Ships 1906-1921. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1985. ISBN 978-0-87021-907-8. Brak numerów stron w książce