W XIX wieku w tym rejonie miasta odbywały się targi bydła i świń[1]. Na początku lat 20. XX wieku terenem zainteresował się Zarząd Miejski, chcący uporządkować przemysł i handel spożywczy w Warszawie[2]. Nowo powstały zakład przejął funkcje zamkniętej w 1926 rzeźni miejskiej na Solcu[3].
W okresie międzywojennym otaczające rzeźnię stragany zastąpiono betonowymi budowlami, tzw. arkadami. W 1937 dyrektorem rzeźni został Stanisław Sobota pochodzący spod Prudnika[4]. W czasie II wojny światowej, 1 sierpnia 1944 obiekt opanowali powstańcy warszawscy. Po wyzwoleniu Pragi mieściło się tam najważniejsze dla tej części miasta źródło wody pitnej[5]. 5 października 1944 uruchomiono pierwszą studnię artezyjską i nawodniono praską sieć wodociągową[6].
Uciążliwość rzeźni dla najbliższego otoczenia spowodowały decyzję o wygaszeniu jej działalności i rozbiórce obiektu. Przez długi czas pozostałością po niej były tzw. arkady[7]. Zostały one rozebrane w związku z budową budynków mieszkalnych w kompleksie Port Praski.
Przypisy
↑Jerzy Kasprzycki: Warszawa sprzed lat. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1989, s. 21. ISBN 83-7005-201-0.
↑Jerzy Kasprzycki, Marian Stępień: Pożegnania warszawskie. Warszawa: Arkady, 1971, s. 200.
↑Paweł Dunin-Wąsowicz: Praski przewodnik literacki. Warszawa: Fundacja Hereditas, 2018, s. 40. ISBN 978-83-951050-2-9.