W 1931 roku ukończyła gimnazjum w Lublanie i postanowiła odbyć studia slawistyczne. Z powodu złej sytuacji rodzinnej (ojciec zginął na froncie w Galicji, gdy Rozka miała zaledwie 12 lat), musiała już w latach szkolnych dorabiać udzielając korepetycji z matematyki i języka francuskiego, aby umożliwić sobie dalszą edukację. Jako absolwentka otrzymała w 1938 stypendium ze Studium Słoweńskiego na Uniwersytecie Jagiellońskim w Polsce. Do 1939 prowadziła w Krakowie lektorat języka słoweńskiego. W 1940 obroniła pracę magisterską na temat Adama Mickiewicza i Matii Čopa, następnie rozpoczęła pracę w prywatnej szkoły handlowej w Murskiej Sobocie. W czasie okupacji powróciła do Lublany, gdzie zawiązała współpracę z Frontem Wyzwolenia Narodowego (OF). W grudniu 1943 została aresztowana i przewieziona do więzienia w Lublanie. Po dwóch miesiącach przewieziono Rozkę do niemieckiego obozu koncentracyjnego dla kobiet Ravensbrück, stamtąd natomiast do jednego z działu w Barth, gdzie spędziła piętnaście miesięcy. Swoje doświadczenia życia obozowego pomogły autorce w tłumaczeniu MedalionówZofii Nałkowskiej.
Po II wojnie światowej, przez dwa lata pracowała na stanowisku dyrektorki slawistycznej biblioteki w Lublanie. Od 1947 do przejścia na emeryturę w 1977 pracowała początkowo jako lektorka języka polskiego, potem jako wykładowca języka i literatury polskiej na uniwersytecie w Lublanie. W czasie swojej pracy ze studentami przygotowywała wieczory literackie z programem poezji Mickiewicza, które były prezentowane w całości w telewizji.
Działalność translatorska i językoznawczo-literaturoznawcza
Była autorką wielu publikacji dotyczących polskich autorów od epoki romantyzmu aż do Młodej Polski. W 1960 wydała pierwszą pracę – zarys historii polskiej literatury w języku słoweńskim pt. Poljska književnost. W 1969 napisała pierwszy podręcznik języka polskiego przeznaczony dla Słoweńców. Badała więzi między polską a słoweńską literaturą, m.in. twórczością Prešerna i Čopa. Tłumaczyła m.in. Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, Zofię Nałkowską. Za przekłady otrzymała dwie polskie nagrody. Uważa się, że dzieła Rozki Štefan stanowią fundament dla badań językowych i literaturoznawczych.
Dzięki jej działalności powstał pierwszy podręcznik języka polskiego, który zawierał fonetykę, morfologię oraz wyszczególnione części różnic gramatycznych pomiędzy językiem słoweńskim a językiem polskim.
W kręgu lingwistycznym na Wydziale Humanistycznym prowadziła cykl wykładów na temat podobieństwa pod względem fonetycznym i fonologicznym polskich spółgłosek i różnicach między literaturą słoweńską a polską. Rozka Štefan przedstawiła nowych pogląd na teorię przekładu, uważała, bowiem, że ważnym elementem tłumaczenia jest ciągłe poznawanie, uczenie się i używanie języka. Naświetliła ważne więzi między słoweńskim a polskim romantyzmem (Mickiewicz in Čop, NS 1955, Prešeren in Mickiewicz, SR 1963, Juliusz Słowacki, JS 1959), przedstawiła osobistości polskiego modernizmu (Žeromski – Reymont, NS 1955, Stanisław Wyspiański, JS 1957, Poljski lirik Leopold Staff, JS 1967) oraz ukazała współczesny nurt polskiej literatury (O novejši poljski poeziji, NS 1959). Napisała, także hasła o polskich pisarzach dla leksykonu wydanego przez redakcje Cankarjeva zalozba i informowała czytelników słoweńskich o przyjęciu słoweńskich dzieł literackich w Polsce (Slovenske pesmi in novele v poljščini, NS 1961, Cankar pri Poljakih, SR 1969).
Interesowała się także literaturą białoruską. W jednym z artykułów przedstawiła hipotezy rozwojowe białoruskiej literatury. W 1975 na katedrze literatury białoruskiej w Mińsku udzielała wykładów na temat roli Mickiewicza w słoweńskiej poezji.
Najwięcej uwagi Rozka Štefan, jednakże poświęciła na temat procesów historyczno-literackich, które miały miejsce przed romantyzmem i w jego trakcie. Szczegółowo opracowała styki historyczno-literackie między literaturą słoweńską a polską tamtego okresu. Poza badaniami nad wymienionymi epokami, prowadziła także tłumaczenia. Przedstawiła Słoweńcom obok całej twórczości poetyckiej Mickiewicza, także lirykę Słowackiego i Staffa, wybrane utwory Miłosza, Szymborskiej, Gałczyńskiego i ponad 1500 wierszy polskich poetów, którzy pisali poezję w trakcie drugiej wojny światowej (antologija Alarm, Borec 1992). Jej największym tłumaczeniowym osiągnięciem jest przekład epopei narodowej Adama Mickiewicza Pan Tadeusz (1974).
W 1977 Rozka Štefan przeszła na emeryturę, ale pozostała wierna grupie naukowo-badawczej, zajmującej się powiązaniami między słoweńską a polską literaturą, która była wówczas włączona w program Naukowego Instytutu Wydziału Humanistycznego.
Dzieła
Książki redakcyjne
Sodobno berilo za višje razrede srednjih šol, I. zvezek (sourednica) – Ljubljana, DZS 1950
Slovensko berilo I (sourednica 3, predelane izdaje). – Ljubljana, DZS 1950
Slovensko berilo I. (sourednica 5, skrajšane izdaje) – Ljubljana, DZS 1954
Slovensko berilo II. (sourednica 5, skrajšane izdaje) – Ljubljana, DZS 1954
Slovensko berilo III. (sourednica 2, skrajšane izdaje) Ljubljana, DZS 1954
Podręczniki
Pregled ruske književnosti (razem z Vero Brnčičem). Skripta Višje pedagoške šole – Ljubljana, DZS 1951
Učbenik poljskega jezika (współpraca z Władysławem Łaciaką) – Ljubljana, DZS 1969
Alarm. Poljska poezija 1939-1945. Ljubljana 1992. (przełożyła Rozka Štefan i Tone Pretnar, zebrała i zredagowała informacje o twórcy antologii – Rozka Štefan i Nikolaj Jež)
