Romuald Niparko
| Data i miejsce urodzenia
|
5 października 1940
Michnowicze
|
| Data śmierci
|
8 maja 2018
|
| profesor nauk teologicznych
|
| Specjalność: pedagogika
|
| Alma Mater
|
Katolicki Uniwersytet Lubelski
|
| Doktorat
|
1977
KUL
|
| Habilitacja
|
1992
|
| Profesura
|
2002
|
| profesor nadzwyczajny Wydziału Teologicznego UAM
|
|
|
Romuald Niparko (ur. 5 października 1940 w Michnowiczach[1], zm. 8 maja 2018 w Poznaniu[2]) – polski duchowny katolicki, protonotariusz apostolski, teolog, profesor nauk teologicznych, profesor nadzwyczajny Wydziału Teologicznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, specjalista w zakresie pedagogiki religii.
Życiorys
Urodził się na terenie diecezji pińskiej. W 1945 zamieszkał z rodzicami w miejscowości Mochy[1]. W latach 1957–1963 studiował w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu[3]. W 1963 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk abp. Antoniego Baraniaka[2]. Następnie był wikariuszem w Dobrzycy[3].
W latach 1965–1968 odbył studia specjalistyczne z katechetyki na Wydziale Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego[1]. W 1977 w KUL uzyskał stopień doktora teologii na podstawie rozprawy pt. „Katecheza dorosłych w świetle nauki Soboru Watykańskiego II i współczesnej literatury katechetycznej”. W latach 1978–1979 odbył studia specjalistyczne w Institut International de Catéchèse et Pastorale „Lumen Vitae” w Brukseli[1]. W 1992 otrzymał stopień naukowy doktora habilitowanego, a w 2002 został profesorem nauk teologicznych[2][4].
W latach 1968–1980 był członkiem redakcji „Encyklopedii Katolickiej” w zespole merytoryczno-leksykograficznym w dziale teologii pastoralnej. Od 1969 do 1980 był nauczycielem akademickim Instytutu Teologii Pastoralnej Wydziału Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1980 przeszedł do pracy w Papieskim Wydziale Teologicznym w Poznaniu i był tam zatrudniony do 1998, kiedy instytucja ta została przekształcona w Wydział Teologiczny UAM. W UAM był zatrudniony do przejścia na emeryturę w 2010. W Wydziale Teologicznym UAM zajmował stanowisko profesora nadzwyczajnego, prodziekana do spraw studenckich (1999–2002) i kierownika Zakładu Pedagogiki Chrześcijańskiej i Dialogu (2002–2011). Od 1991 wykładał także teologię pastoralną w Wyższym Seminarium Duchownym Ojców Franciszkanów we Wronkach[3].
Pełnił szereg funkcji w Kurii Metropolitalnej w Poznaniu. W latach 1980–1990 był referentem i wizytatorem nauki religii w Archidiecezji Poznańskiej, a w latach 1996–2001 wikariuszem biskupim ds. katechizacji i dyrektorem Wydziału Katechetycznego[3].
Papież Jan Paweł II mianował go prałatem honorowym Jego Świątobliwości[2]
W 2001 „był jednym z nielicznych duchownych w Poznaniu, którzy mieli odwagę bronić molestowanych kleryków przed abp. Juliuszem Paetzem”[5].
Należał do Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk[3].
Zmarł 8 maja 2018 w Poznaniu. 12 maja tego samego roku został pochowany na cmentarzu parafialnym parafii pw. św. Andrzeja Apostoła w Poznaniu-Spławiu[6].
Przypisy
Identyfikatory zewnętrzne:
