Urodził się 6 lutego 1928 w Warszawie na Woli[1][2]. Pochodził z rodziny kolejarskiej, był synem Franciszka i Anny z domu Berne[3].
Podczas II wojny światowej w całym okresie okupacji niemieckiej przebywał w stolicy[4]. Od 1942 do lipca 1944 był kolporterem ulotek, ogłoszeń, afiszy, przenosząc je z punktu kontaktowego do swojego ojca, który rozlepiał je na ulicach miasta sam bądź razem z synem albo też przekazywał dalej innym (w związku z tym był aresztowany i więziony na Pawiaku)[4]. Od dnia wybuchu powstania warszawskiego 1 sierpnia 1944 aż do upadku Woli był członkiem oddziału samoobrony Armii Krajowej, zajmującym się ochroną przeciwpożarową i przeciwlotniczą kamienicy przy ul. Wesołej 12 oraz przebijaniem otworów łącznikowych w piwnicach, kopaniem rowu łącznikowego i odgruzowywaniem ludzi[4][5]. W obliczu zbliżającej się kapitulacji Woli wraz z ojcem, siostrą i bratem uciekł ze stolicy, szczęśliwie unikając przy tym dwukrotnie egzekucji[6]. Następnie z bliskimi ukrywał się w Płochocinie, w Łowiczu i finalnie w Zielkowicach aż do 17 stycznia 1945 tj. nadejścia wojsk i frontu wschodniego[7].
Po nastaniu Polski Ludowej 1 marca 1945 podjął pracę jako ślusarz w warsztatach mechanicznych PKP w Łowiczu[8][5]. Za sprawą ojca od 1 marca 1945 był członkiem PPR, organizował komórki partii w Łowiczu[9]. Był agitatorem i ochraniał lokale wyborcze podczas referendum ludowego w 1946 i przy wyborach do I Sejmu PRL w 1947 (w tym czasie był ostrzelany)[9]. W Łowiczu ukończył wieczorowe Liceum Ogólnokształcące Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego[10]. Od 1948 był czynnym członkiem PZPR[5][11][12]. Od 21 maja 1949 do 1951 służył w Wojskach Ochrony Pogranicza w szeregach batalionów Przemyśl i Baligród oraz Oficerskiej Szkoły WOP[8]. Był sekretarzem Kop. Partyjnego Jednostki Wojskowej[8]. W okresie służby wojskowej ukończył Wojewódzką Szkołę Partyjną w Rzeszowie[10].
Po odejściu z wojska i zawarciu związku małżeńskiego osiadł w Sanoku[10][5]. Tam od 1951 był najpierw zatrudniony w Komitecie Powiatowym PZPR[8][5]. Od 1953 pracował w Kopalnictwie Naftowym w Sanoku i w Krośnie[8][5]. Pełnił m.in. stanowisko kierownika Bazy Sprzętu i Transportu w Zakładzie Budownictwa Kopalń Naftowych[13]. Działał w Związku Zawodowym Górników (potem Związek Zawodowy Metalowców)[13]. W 1960 ukończył studia wyższe na Politechnice Krakowskiej uzyskując dyplom magistra inżyniera mechanika[11][5]. Od 1966 był zatrudniony w Sanockiej Fabryce Autobusów „Autosan” w Sanoku kolejno jako kierownik sekcji gospodarki cieplnej w dziale głównego energetyka, kierownik wydziału kotłowni, wydziału remontowego w oddziale fabryki w Zasławiu, kierownik wydziału produkcyjnego, przygotowania inwestycji, samodzielnego oddziału wykonawstwa inwestycji, służby budowlano-instalacyjnej, kierownika wydziału budowlano-instalacyjnego pionu inwestycji[5][11]. W swojej dziedzinie współpracował przy pracach w SZPG „Stomil” Sanok, a także w pracach na obszarze miasta: m.in. był kierownikiem prac remontowych Schodów Franciszkańskich, wykonania alejek w parku miejskim, prac technicznych przy torze łyżwiarskim „Błonie”, koordynatorem robót przy budowie przedszkola w dzielnicy Posada[5][14]. Był cztery razy wybierany przewodniczącym Komitetu Obwodowego nr 8 Samorządu Mieszkańców[8][5]. W niepełnym wymiarze godzin był zatrudniony jako nauczyciel w Zespole Szkół Ekonomicznych w Sanoku[15].
Pełnił funkcje sekretarza POP PZPR w PGPN, w PTPN[13]. Był aktywistą Komitetu Powiatowego, Komitetu Miejskiego i Komitetu Zakładowego PZPR[13]. Przez wiele lat był wykładowcą szkolenia partyjnego[13]. Był radnym Miejskiej Rady Narodowej (MRN) w Sanoku; wybrany w 1954 (w 1956 wsparł zarzuty, po których ze stanowiska odszedł przewodniczący prezydium MRN Kazimierz Surman), dwukrotnie nie przyjmował zaproponowanego stanowiska sekretarza prezydium MRN, w tym w 1957[16]. Zasiadał w Konferencji Samorządu Robotniczego w Sanoku[17]. W okresie PRL otrzymał stopień porucznika nadany przez MON[18].
Przed 1985 odszedł na emeryturę[19]. Po raz pierwszy był żonaty z Eleonorą z domu Mikoś (1930-1975)[20][21][10]. Ze związku z nią miał dwie córki[10][5]. Jako wdowiec ożenił się po raz drugi[10]. Zmarł 27 września 2012[22][23][2]. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku[2].
Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Oddział w Sanoku. Deklaracje i karty ewidencyjne członków zwyczajnych B Bilanów-Bogdanowicz 1963-1986, AP Rzeszów – O/Sanok (zespół 659, sygn. 51). s. 1-204.
Władysław Stachowicz. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 131-320, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN1731-870X.
Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!
