Wiosną na górnej stronie młodych liści maliny i ogonkach liściowych pojawiają się żółtopomarańczowe spermogonia, a wokół nich tworzące pierścień skupiska ecjów. Czasami ecja mogą tworzyć się także na szypułkach i działkach kwiatów. Na przełomie czerwca i lipca na dolnej stronie liści powstają pomarańczowo-rdzawe uredinia, później czarne telia[6]. Silnie porażone liście żółkną i opadają. Powoduje to osłabienie roślin, zmniejszenie plonu, a także większą podatność roślin na uszkodzenia mrozowe. Choroba może porazić także pędy. W miejscu porażenia zimą na pędach tworzą się głębokie nekrozy, a w następnym sezonie wegetacyjnym pędy w tym miejscu łamią się, lub zasychają podczas upalnej pogody[4].
Ochrona
Zapobiega się chorobie i ogranicza jej rozwój poprzez:
sadzenie zdrowych sadzonek ze sprawdzonych źródeł
uprawianie odmian odpornych na tę chorobę, np. ‘Latham’, ‘Meeker’,
unikanie nadmiernego zagęszczenia poprzez usuwanie do końca maja latorośli oraz odchwaszczanie,
usuwanie porażonych pędów zaraz po zauważeniu pierwszych objawów choroby, a po zbiorze owoców szybkie usuwanie wszystkich pędów owoconośnych
↑Joanna Marcinkowska: Oznaczanie rodzajów grzybów sensu lato ważnych w fitopatologii. Warszawa: PWRiL, 2012. ISBN 978-83-09-01048-7. Brak numerów stron w książce
↑ abcdZbiorowe, pod red. dr hab. Barbary H. Łabanowskiej. Metodyka integrowanej ochrony maliny dla producentów. Skierniewice, Instytut Ogrodnictwa, 2013.
↑A. Bielenin, B. Meszka. Choroby krzewów owocowych, Kraków 2009, s. 60–62.