Radosław Markowski
Radosław Markowski (2015)
|
| Państwo działania
|
Polska
|
| Data urodzenia
|
6 czerwca 1957
|
| Profesor nauk społecznych
|
| Specjalność: porównawcze nauki polityczne, zachowania wyborcze
|
| Alma Mater
|
Uniwersytet Warszawski
|
| Doktorat
|
1990 – socjologia
Uniwersytet Warszawski
|
| Habilitacja
|
2007 – nauki o polityce
Instytut Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk
|
| Profesura
|
9 lutego 2017
|
|
|
| Instytut
|
Instytut Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk
|
| Odznaczenia
|
|
|
|
|
|
Radosław Markowski (ur. 6 czerwca 1957[1]) – polski socjolog, politolog, nauczyciel akademicki i publicysta, profesor nauk społecznych, specjalista w zakresie porównawczych nauk politycznych i analizy zachowań wyborczych[2].
Życiorys
Z wykształcenia socjolog, ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim[3]. Doktoryzował się na tej samej uczelni w 1990 na podstawie napisanej pod kierunkiem Jana Daneckiego rozprawy pt. Używanie i nadużywanie alkoholu – korelaty problemu społecznego. W 2007 uzyskał w Instytucie Studiów Politycznych PAN stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w dyscyplinie nauki o polityce. 9 lutego 2017 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk społecznych[2].
Zawodowo był związany z Instytutem Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk, na którym doszedł do stanowiska profesora nadzwyczajnego[2]. W latach 1991–2014 pełnił funkcję kierownika Zakładu Badań Porównawczych nad Polityką w tym instytucie[4]. Pełnił funkcję prorektora Collegium Civitas w Warszawie[2] (1999–2000)[4]. Objął także stanowisko profesora w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej, przekształconej później w SWPS Uniwersytet Humanistycznospołeczny[5]. Został również dyrektorem Centrum Studiów nad Demokracją tej uczelni[6].
Jako przedstawiciel prezesa Rady Ministrów zasiadł w Radzie Centrum Badania Opinii Społecznej (CBOS)[7]; w latach 1994–1996 pełnił funkcję jego wicedyrektora[4]. Związany również z Fundacją im. Stefana Batorego jako członek zarządu tej organizacji, a także z redakcjami czasopism politologicznych i socjologicznych (m.in. z „European Journal of Political Research”, „Political Studies”, „European Union Politics”)[4][5]. Autor licznych artykułów w czasopismach politologicznych, a także współautor i redaktor publikacji książkowych[8].
Był profesorem wizytującym na Duke University, University of Wisconsin-Madison, Rutgers University i Uniwersytecie Środkowoeuropejskim[4]. Ekspert m.in. projektów fundacji Bertelsmann Stiftung oraz Varieties of Democracy. Członek lub kierownik licznych międzynarodowych komparatystycznych projektów badawczych[4].
W 2000 laureat nagrody zbiorowej Amerykańskiego Towarzystwa Nauk Politycznych (APSA)[4] za najlepsze badanie porównawcze (jako członek komitetu zarządzającego projektem Comparative Study of Electoral Systems). W 2007 otrzymał Nagrodę im. Stefana Nowaka za zainicjowania Polskiego Generalnego Studium Wyborczego i badania zachowań wyborczych w Polsce[4].
Odznaczenia
W 2011 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[9].
Wybrane publikacje
- Post-Communist Party Systems: Competition, Representation and Inter-party Cooperation (red. nauk.), Cambridge University Press, Cambridge, 1999.
- Transformative paths in Central and Eastern Europe (współautor z Edmundem Wnuk-Lipińskim), Instytut Studiów Politycznych PAN, Warszawa 2001.
- System partyjny i zachowania wyborcze: dekada polskich doświadczeń (red. nauk.), Instytut Studiów Politycznych PAN, Warszawa 2002.
- Populizm a demokracja (red. nauk.), Instytut Studiów Politycznych PAN, Warszawa 2004.
- Europeanizing Party Politics: Comparative Perspectives on Central and Eastern Europe (red. nauk.), Manchester University Press, Manchester 2011.
Przypisy
Identyfikatory zewnętrzne:
