Puchar Pokoju i Przyjaźni, także Puchar Przyjaźni Krajów Socjalistycznych – powołany przez Polski Związek Motorowy coroczny cykl wyścigów samochodowych, odbywający się wśród kierowców państw socjalistycznych. Organizowany w latach 1963–1990, początkowo wyłącznie dla formuł wyścigowych, później także dla samochodów turystycznych.
Historia
Puchar powstał w 1963 roku z inicjatywy członków Polskiego Związku Motorowego, Lecha Tulaka i Jerzego Jankowskiego. Z założenia miał ujednolicić wyścigi samochodowe w krajach socjalistycznych. Każda z eliminacji odbywała się w jednym z krajów rywalizujących w pucharze[1]. Początkowo uczestniczyli w nim kierowcy z Polski, Węgier i NRD; pierwszym mistrzem zostali Heinz Melkus i drużyna NRD. W latach 60. dołączyli kierowcy z Czechosłowacji i ZSRR, a w latach 70. w pucharze rozpoczęli rywalizację również Bułgarzy i Rumuni. Istotą pucharu był brak prywatnych zespołów, zamiast których istniały zespoły narodowe.
Przepisy zawodów zmieniały się w upływem lat. W latach 1963–1964 wyścigi były rozgrywane według przepisów Formuły Junior (poj. do 1100 cm³), a następnie – Formuły 3 (poj. do 1000 cm³), przez co w rywalizacji brały udział m.in. wyposażone w silniki Coswortha Lotusy i De Sanctisy. W 1972 roku wprowadzono przepisy nowej Formuły Wostok, według której silniki musiały mieć pojemność 1300 cm³. W roku 1973 po raz pierwszy uczestniczyły w pucharze samochody turystyczne o poj. 1600 cm³; w 1976 roku pojemność ograniczono do 1300 cm³ i większość kierowców używała Ład.
W połowie lat 80. większość samochodów Formuły Wostok było wyposażonych w zmodyfikowane silniki WAZ-21011 o mocy maksymalnej 90 KM, zdolnej rozwinąć prędkość 220 km/h. W 1989 roku Formułę Wostok zastąpiono Formułą Mondial (poj. 1600 cm³). Zrezygnowano także z organizacji Pucharu Narodów, a w celu propagacji cyklu dopuszczono do rywalizacji kierowców spoza krajów socjalistycznych. Nie przyniosło to spodziewanych efektów i po 1990 roku puchar upadł.
Mistrzowie
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
