Porfirio Jiménez Gómez[1]
16 lutego 1952 Yacuíba[a]
ofensywny pomocnik, środkowy napastnik
Porfirio Jiménez Gómez (ur. 16 lutego 1952 w Yacuíbie) – boliwijski piłkarz występujący na pozycji pomocnika lub napastnika, reprezentant Boliwii w latach 1971–1977.
Grę w piłkę nożną rozpoczął w wieku 14 lat w Club Irala z Santa Cruz de la Sierra, występującym w mistrzostwach departamentu, stanowiących II kategorię rozgrywkową[2]. W 1970 roku przeszedł on do Realu Santa Cruz, gdzie początkowo grał w drużynie młodzieżowej, wygrywając mistrzostwo kraju[2][3]. W sezonie 1973 zdobył ze swoim zespołem wicemistrzostwo departamentu Santa Cruz[4] i zakwalifikował się do Campeonato Nacional[3]. Przed sezonem 1975 za kwotę 400 tys. peso przeniósł się do CD Guabirá, z którą wygrał mistrzostwo departamentu[4], a następnie wywalczył pierwszy w historii klubu tytuł mistrzowski[5][6]. W 1976 roku wystąpił w fazie grupowej Copa Libertadores, gdzie zagrał we wszystkich 6 spotkaniach[2]. W tym samym roku zagrał z CD Guabirá w turnieju Copa Simón Bolívar w Wenezueli, na którym zdobył tytuł króla strzelców[3]. Otrzymał wkrótce po tym oferty od Deportivo Cali i Club Olimpia, które zrezygnowały z powodu zbyt wysokiej sumy odstępnego[3].
W 1977 roku Jiménez za kwotę 650 tys. peso przeszedł do Oriente Petrolero, gdzie pozostał przez 1,5 roku[2][3]. W Copa Libertadores 1977 zanotował on 6 występów w grupie 2 i zdobył gola w meczu przeciwko Atlético Nacional (4:0)[7]. W latach 1978–1980 był piłkarzem Club Bolívar, które za namową trenera Wilfredo Camacho zapłaciło za niego 600 tys. peso[2][3]. Wywalczył tam tytuł mistrzowski w sezonie 1978 oraz rok później Puchar Boliwii (Copa Bolivia)[8][9]. W 1979 roku zaliczył trzeci w karierze występ w Copa Libertadores – w fazie grupowej rozegrał 3 mecze i strzelił bramkę w spotkaniu z Club Sol de América, wygranym 4:1[10]. W drugiej połowie sezonu 1980 Jiménez był graczem argentyńskiego klubu Ferro Carril Oeste (Primera División)[11]. Następnie występował on w rodzimych zespołach: Chaco Petrolero, Club Aurora oraz CD Libertad, w którego barwach w 1985 roku zakończył karierę piłkarską[3].
Jiménez w reprezentacji Boliwii zadebiutował 15 sierpnia 1971 w towarzyskim meczu z Chile (3:4) w La Paz. W 1975 roku został powołany na Copa América, jednak nie rozegrał na tym turnieju żadnego spotkania[12]. 27 lutego 1977 strzelił gola w wygranym 1:0 meczu z Urugwajem w eliminacjach Mistrzostw Świata 1978, co wywołało sensację w Ameryce Południowej i przysporzyło mu popularności[2][11][13]. Hiszpański piosenkarz Manolo Otero, który był na meczu, zadedykował mu utwór Todo el tiempo del mundo i określił jego bramkę mianem Tamayazo, co przeszło w Boliwii do mowy potocznej[2][13][14]. Łącznie w latach 1971–1977 Jiménez rozegrał w drużynie narodowej 19 spotkań i strzelił 7 goli.
Urodził się w mieście Yacuíba w dzielnicy San José de Pocitos[15][16] w południowej Boliwii jako syn Heriberto Jiméneza i Teresy z domu Gómez[2][3]. Wczesne dzieciństwo spędził we wsi Palmar Chico 26 km na północ od Yacuíby, po czym przeniósł się z rodziną do Santa Cruz, gdzie jego ojciec pracował w przedsiębiorstwie naftowym Yacimientos Petrolíferos Fiscales Bolivianos[3]. W młodości Jiménez otrzymał przydomek Tamayá, zaczerpnięty z powieści José Marína Cañasa pt. El infierno verde, który przylgnął do niego na całą karierę piłkarską[3][14]. Ma czwórkę dzieci: synów Juana José i José Maríę oraz córki Susanę i Jimenę[2]. W 2022 roku otrzymał od władz Yacuíby odznaczenie za jego osiągnięcia oraz za wkład w promocję miasta[15].