Polska Jednostka Wojskowa w Albanii

Polska Jednostka Wojskowa w misji pokojowej w składzie Sił Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego w Albanii

NATO AFOR
Albania
Historia
Państwa wystawiające	Polska
Państwa mandatowe	Albania
Decyzja o użyciu	14 kwietnia 1999 M.P. z 1999 r. nr 13, poz. 175
Rozpoczęcie misji	12 maja 1999
Zakończenie misji	1 września 1999
Liczba zmian	1
Dowódcy
Pierwszej zmiany	mjr Marek Baran
Konflikt zbrojny
Wojna w Kosowie
Organizacja
Typ	operacyjny
Podporządkowanie	TF Romeo → TF Bravo → TF North
Skład	plutony: 3 piechoty, dowodzenia, logistyczny, NSE
Liczebność	140 żołnierzy
Dyslokacja	Durrës

Polska Jednostka Wojskowa w misji pokojowej w składzie Sił Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego w Albanii (PJW Albania, PJW AFOR) – wydzielony komponent Sił Zbrojnych RP, przeznaczony do udziału w siłach NATO AFOR (Albania Force) w ramach operacji Allied Harbour w 1999 roku. Jednostka Wojskowa 2029.

Historia

13 kwietnia 1999 dowództwo Paktu Północnoatlantyckiego przyjęło decyzję o rozpoczęciu operacji pokojowej, w ramach której siły międzynarodowe miały zabezpieczyć porty i trasy transportowe, którymi pomoc humanitarna miała trafić do znajdujących się w Albanii uchodźców z ogarniętego wojną Kosowa. Do udziału w niej zaproszona została Polska, przyjęta do NATO 12 marca 1999.

Zgodnie z postanowieniem Prezydenta RP z dnia 14 kwietnia do AFOR zostało skierowanych 140 żołnierzy Wojska Polskiego: kompania lekkiej piechoty (wydzielona ze składu 5. Batalionu 21 Brygady Strzelców Podhalańskich) oraz oficerowie w kwaterze głównej misji. Cała PJW pod dowództwem mjr Marka Barana transportowana była koleją z Rzeszowa do Bari we Włoszech, skąd statkami przypłynęła do bazy w Durrës, gdzie wyznaczono jej stałą bazę^[1].

Głównym zadaniem Polaków była ochrona dowództw AFOR-u oraz sił zadaniowych, którym podporządkowana była PJW (kolejno: holenderskie Romeo, belgijskie Bravo i włoskie North) było patrolowanie wyznaczonym plutonem granicy albańsko-kosowskiej oraz zabezpieczenie konwojów z zaopatrzeniem i baz logistycznych. Działania początkowo utrudniały trudne warunki – baza kompanii znajdowała się na terenie albańsko-polskiej stoczni nieprzystosowanej do warunków wojskowych (o lokalizacji zadecydowała łatwość w odbieraniu w stoczni przewożonej statkami pomocy humanitarnej), zaś żołnierze byli niedostatecznie uzbrojeni (najsilniejszą bronią były kaemy i Honkery), a nawet umundurowani (ubiory były niedostosowane bałkańskich upałów) – co jednak nie przeszkodziło w wypełnieniu misji^[2].

Początkowo PJW AFOR planowano wycofać do 31 grudnia, jednak wcześniejszy sukces misji oraz utworzenie sił KFOR (do którego skierowano 18 Bielski Batalion Desantowo-Szturmowy – Polską Jednostkę Wojskową odwodu strategicznego SACEUR) spowodowały przesunięcie powrotu kompanii do 31 października. 1 września PJW oficjalnie zakończyła służbę, 3 października wycofano 70 podhalańczyków, a resztę dzień później^[3].

Struktura organizacyjna

• Dowództwo i sztab PKW (kompania lekkiej piechoty) – mjr Marek Baran
  • 1 pluton piechoty – kpt. Arkadiusz Wrona
  • 2 pluton piechoty – por. Bogdan Pelc
  • 3 pluton piechoty – ppor. Jacek Materna
  • pluton dowodzenia – por. Maciej Marczyk
  • pluton logistyczny – por. Jerzy Świtalski
  • Narodowy Element Wsparcia – ppłk Jarosław Szyksznia → mjr Wiesław Rusin

Przypisy

1. Ciechanowski 2010 ↓, s. 271-272.
2. Ciechanowski 2010 ↓, s. 272-274.
3. Ciechanowski 2010 ↓, s. 274.

Bibliografia

• Grzegorz Ciechanowski: Polskie kontyngenty wojskowe w operacjach pokojowych 1990-1999. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2010. ISBN 978-83-7611-531-3.