Grupa powstała w okresie rozwoju myśli sztuki konceptualnej w Polsce na fali ruchów awangardowych takich jak Sympozjum Wrocław ’70 czy wystawa Sztuka Pojęciowa autorstwa Jerzego Ludwińskiego w Galerii pod Moną Lisą w 1970 roku. W swojej działalności członkowie grupy kierowali się ideą sztuki jako znaku dostarczanego za pomocą zobiektywizowanych środków przekazu.
Czasopismo
Permafo
Pierwszy numer
1972
Ostatni numer
1980
Permafo wydawało też czasopismo o tej samej nazwie w latach 1972–1980. Minimalistyczna oprawa graficzna pisma charakteryzowała się ciężkim nagłówkiem i jednocześnie logiem grupy zaprojektowanym przez Andrzeja Lachowicza. Teksty do Permafo poza Antonim Dzieduszyckim pisali m.in. Jerzy Ludwiński, Jan Świdziński, Adam Sobota.
W latach 1970–1981 grupa prezentowała swoje prace we własnej galerii, dla której siedzibę tworzący ją artyści znaleźli w Klubie Związków Twórczych we Wrocławiu. Powołanie takiej instytucji było konieczne ze względu na chęć prezentowania własnej twórczości na niezależnych warunkach. Galeria ta jak i wiele innych w kraju włączyła się tym samym w ideę instytucji sztuki niezależnego ruchu artystycznego. Działalność galerii przerwało wprowadzenie w Polsce stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku.
W grudniu 2012 roku Muzeum Współczesne Wrocław zorganizowało dużą monograficzną wystawę podsumowującą działalność grupy zatytułowaną Gdzie jest Permafo?[1].
Przypisy
↑Gdzie jest Permafo. Muzeum Współczesne Wrocław. [dostęp 2016-03-18]. (pol.).
Bibliografia
PERMAFO – monografia Galerii i ruchu artystycznego, pod red. Anny Markowskiej, wyd. Muzeum Współczesne Wrocław, Wrocław 2012, ISBN 978-83-633500-9-3
Agnieszka Rayzacher: Permanentne PERMAFO, EXIT nowa sztuka w polsce, No. 1(93) 2013, s. 6358, ISSN 0867-0625
