Pałac Myślewicki – pałac znajdujący się w Łazienkach Królewskich w Warszawie.
Historia
Pałac wzniesiono na polecenie Stanisława Augusta Poniatowskiego w latach 1774–1779, według projektu Dominika Merliniego, w stylu wczesnoklasycystycznym. Jego nazwa pochodzi od pobliskiej, nieistniejącej obecnie, wsi Myślewice.
Początkowo mieszkali w nim dworzanie królewscy, później przejął go książę Józef Poniatowski (w kartuszu nad wejściem znajdują się jego inicjały).
W okresie międzywojennym był zajmowany przez komendanta Warszawy Bolesława Wieniawę-Długoszowskiego, a potem wicepremiera Eugeniusza Kwiatkowskiego.
Pałac przetrwał II wojnę światową[1]. Wydział Architektury Zabytkowej Biura Odbudowy Stolicy urządził w nim magazyn mebli i detali architektonicznych[1]. Pałac pozostał budynkiem rządowym. W budynku mieściły się apartamenty gościnne Urzędu Rady Ministrów. Zatrzymali się w nim m.in. przywódca Jugosławii Josip Broz Tito[2], premier Indii Indira Gandhi i wiceprezydent Stanów Zjednoczonych Richard Nixon. Obiekt został przejęty przez Muzeum Łazienki Królewskie w 1980[3].
W latach 1958–1970 w jadalni pałacu odbywały się poufne rozmowy ambasadorów Chińskiej Republiki Ludowej i Stanów Zjednoczonych, których wynikiem było nawiązanie stosunków dyplomatycznych między tymi państwami[4][5]. Te wydarzenia upamiętnia tablica znajdująca się przy wejściu.
W 2015 zakończył się remont pałacu Myślewickiego, będący częścią większych prac renowacyjnych prowadzonych w Łazienkach. Naprawiono wtedy więźbę dachową i wymieniono jej pokrycie z miedzianej blachy oraz odnowiono elewację[6]. W 2019 przed pałacem odsłonięto pomnik Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego[7].
Opis budynku
Korpus główny o trzech kondygnacjach posiada biegnącą przez całą jego wysokość pośrodku niszę wejściową oraz ujęty jest w ćwierćkoliste skrzydła. Fasadę zdobi ogromna muszla z rzeźbami Jakuba Monaldiego, przedstawiająca Zefira i Florę. Łagodne wygięcia dachów nawiązują do popularnych w tamtym czasie wzorów chińskich.
Budynek zachował XVIII-wieczny wystrój malarski. W sieni i klatce schodowej są oryginalne polichromie, które wykonał Antoni Herliczka. W jadalni na parterze widoczne są – wykonane przez nadwornego malarza Stanisława Augusta, Jana Bogumiła Plerscha – weduty miast włoskich: widok zamku i mostu Świętego Anioła w Rzymie, widok papieskiej willi Piusa VI w Watykanie oraz dwa widoki placu Świętego Marka w Wenecji. W pokoju krajobrazowym ocalał zespół ośmiu rokokowych widoków z antycznymi ruinami na tle włoskiego krajobrazu, stworzonych przez Antoniego Herliczkę.
W pałacu znajduje się jedna z dwóch ocalałych w Polsce XVIII-wiecznych łazienek (druga to łazienka Izabeli Lubomirskiej w pałacu w Wilanowie). Do dziś przetrwały stiuki, marmurowe wykończenia oraz plafon autorstwa Plerscha Zefir i Flora (jedyne takie malowidło artysty zachowane we wnętrzu pałacowym w Warszawie). Łazienka jest połączona sekretnymi schodami z sypialnią umiejscowioną piętro wyżej. Istnieją przesłanki, że miał z nich korzystać sam władca[8].
Galeria
-
Pałac Myślewicki ok. 1850
-
Pokój koncertowy na parterze
-
Jadalnia na pierwszym piętrze pałacu
-
Tablica upamiętniająca rozmowy amerykańsko-chińskie prowadzone w latach 1958–1970
Przypisy
- ↑ a b Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 110. ISBN 978-83-280-3725-0.
- ↑ Stanisław Łukasiewicz: Byłem sekretarzem Bieruta. Wspomnienia z pracy w Belwederze w latach 1945–1946. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987, s. 106. ISBN 83-03-01927-9.
- ↑ Marek Kwiatkowski: Muzeum Łazienki Królewskie, w: 200 lat muzealnictwa warszawskiego. Dzieje i perspektywy. Warszawa: Arx Regia Ośrodek Wydawniczy Zamku Królewskiego w Warszawie, 2006, s. 134. ISBN 978-83-7022-160-7.
- ↑ Izabela Zychowicz, Jadwiga Abramowicz: Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie. Warszawa: Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie, 2013, s. 151 i 152. ISBN 978-83-935584-3-8.
- ↑ Pałac Myślewicki | Łazienki Królewskie [online], lazienki-krolewskie.pl [dostęp 2019-03-13] (pol.).
- ↑ Tomasz Urzykowski. Łazienki piękniejsze i bez asfaltu. „Gazeta Stołeczna”, s. 3, 11 września 2015.
- ↑ Pomniki Pomnik Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego. [w:] Muzeum Łazienki Królewskie [on-line]. [dostęp 2021-01-27].
- ↑ MarekM. Kwiatkowski MarekM., Wielka Księga Łazienek, Warszawa: Prószyński i S-ka, 2000, s. 54-56 .
