Oxford Carrier (Carrier, Tracked, CT20) – brytyjski transporter opancerzony i ciągnik artyleryjski produkowany w pierwszych latach po zakończeniu II wojny światowej[1].
Pojazd projektowany był z myślą o zastąpieniu transporterów Universal Carrier i Loyd Carrier. Prace projektowe rozpoczęte zostały w 1943 roku[2]. Pierwsze prototypowe egzemplarze zbudowane zostały pod koniec 1944 roku w zakładzie MG Motor Company w Abingdon[3]. Produkcja seryjna, prowadzona przez spółkę Morris Motor Company[2][a], trwała do 1950 roku[1]. Wyprodukowano około 400 egzemplarzy[3]. Niewielka liczba pojazdów wykorzystywana była przez wojsko brytyjskie podczas wojny koreańskiej[2][3]. Ze służby wycofane zostały w 1964 roku[3].
Napęd pojazdu stanowił silnik V8 konstrukcji amerykańskiej (Cadillac) umieszczony z tyłu pojazdu. Transporter wyposażony był w gąsienicowy układ bieżny z kołami napędowymi w przedniej części, co było rozwiązaniem niekonwencjonalnym w porównaniu do innych konstrukcji brytyjskich z tego okresu. Nadwozie było otwarte, opancerzone (do 6 mm), pozbawione drzwi i włazów. Załoga liczyła 2–3 osoby; w przedziale pasażerskim pojazd mógł przewozić do 9 osób[2]. Pojazd przystosowany był do ciągnięcia armat 6- i 17-funtowych lub przewozu w przedziale pasażerskim moździerza 3- lub 4,2-calowego(inne języki)[2].
Zachowane egzemplarze pojazdu znajdują się m.in. w The Tank Museum w Dorset (Wielka Brytania) oraz muzeum wojny koreańskiej(inne języki) w Pjongjangu (Korea Północna)[2].
Uwagi
Przypisy
Brytyjskie pojazdy wojskowe po 1945
