Otto I (II, VII) (zm. 7 maja 1234 w Besançon) – hrabia-palatyn Burgundii (jako Otto II), hrabia Andechs, książę Meranii (jako Otto VII) i margrabia Istrii.
Życiorys
Otto był synem Bertolda IV, hrabiego Andechs, księcia Meranii i margrabiego Istrii, oraz Agnieszki z Rochlitz, córki margrabiego Łużyc Dedona III[1][2][3][4]. Data jego urodzenia nie jest znana (opracowania wskazują na lata 70. lub pierwszą połowę lat 80. XII w.[4][2]). Jego siostra Agnieszka była żoną króla Francji Filipa II Augusta, druga siostra Gertruda była żoną króla Węgier Andrzeja II, a trzecia Jadwiga żoną księcia śląskiego Henryka Brodatego[1].
W podziale majątku rodowego po śmierci ojca w 1204 Otto otrzymał hrabstwo Andechs, posiadłości we Frankonii oraz tytuł księcia Meranii, podczas gdy jego młodszy brat Henryk został margrabią Istrii oraz otrzymał hrabstwa Wolfratshausen i Vornbach[1]. W czerwcu 1208 poślubił hrabinę-palatyna Burgundii Beatrycze II[1][3][2]. Żona była bratanicą króla Filipa Szwabskiego (który uczestniczył w uroczystości ślubnej), a Ottona wybrano na jej męża jako lojalnego stronnika Hohenstaufów[2]. Po ślubie Otto aż do 1227 prowadził zmagania o opanowanie palatynatu przeciwko Stefanowi III z Auxonne, a aby pokryć koszty wojny, zastawił palatynat hrabiemu Szampanii Tybaldowi IV[1][2][3], od którego wykupiono go dopiero w 1242[1][2]. Syn Ottona, także Otto, został w 1226 zaręczony z córką Tybalda, jednak małżeństwo nie doszło do skutku[2].
Po zamordowaniu króla Filipa Szwabskiego w 1208 jego dobra bawarskie zostały skonfiskowane przez księcia Bawarii Ludwika I, mimo że w przeciwieństwie do swych braci (Henryka i Ekberta[5]) nie był podejrzewany o współudział w zbrodni[1][2]. W 1209/1210 uczestniczył we włoskiej wyprawie cesarza Ottona IV, w 1211 przeszedł na stronę jego rywala Fryderyka II Hohenstaufa. Uczestniczył w walkach ze zwolennikami Ottona IV w Nadrenii. W 1217 wyruszył na V wyprawę krzyżową wraz ze swym szwagrem, królem węgierskim; wrócił z niej w 1218 (śluby krucjatowe Otto złożył jeszcze w 1215, podczas koronacji Fryderyka II)[2][3].
Starania o odzyskanie skonfiskowanych dóbr trwały aż do 1228. Także w 1228 zmarł jego brat Henryk i Otto wystąpił z roszczeniami do dziedzictwa po nim. Ponieważ po hrabstwa Wolfratshausen i Vornbach sięgnął także książę Bawarii, doszło do wojny, w której Otto ostatecznie przeważył z pomocą króla Henryka VII i księcia Austrii Leopolda VI[1] (ten ostatni otrzymał zresztą wkrótce Vornbach jako wiano córki Ottona poślubionej synowi Leopolda[2]). W 1230 Otto był jednym z pośredników w zawarciu pokoju w San Germano pomiędzy cesarzem Fryderykiem II i papieżem Grzegorzem IX[2]. W 1232 uzyskał od cesarza Brixen[2][3]. Wkrótce później zmarł, pozostawiając małoletniego następcę Ottona II. Pochowano go w klasztorze Langheim[1][2].
Rodzina
Otto był dwukrotnie żonaty. W 1208 poślubił Beatrycze II (zm. 1231), hrabinę Burgundii, córkę Ottona I Hohenstaufa. Z tego małżeństwa pochodziło sześcioro dzieci:
- Otto II, książę Meranii, hrabia-palatyn Burgundii,
- Agnieszka, żona księcia Austrii Fryderyka II, a następnie księcia Karyntii Ulryka III,
- Beatrycze, żona hrabiego Orlamünde Hermana IV,
- Małgorzata, żona margrabiego Moraw Przemysła, a następnie hrabiego Fryderyka z Truhendingen,
- Alicja, hrabina Burgundii, żona Hugona z Chalon, a następnie hrabiego Sabaudii Filipa I,
- Elżbieta, żona burgrabiego Norymbergi Fryderyka III[1][4].
Drugą żoną Ottona, od ok. 1232, była Zofia, córka hrabiego Anhaltu Henryka I. To małżeństwo pozostało bezdzietne[1][4].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k Ludwig Holzfurtner: Otto II.. W: Neue Deutsche Biographie. T. 19. Berlin: Duncker & Humblot, 1999, s. 683. ISBN 3-428-00200-8. (niem.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Otto I.. [w:] Genealogie Mittelalter: Mittelalterliche Genealogie im Deutschen Reich bis zum Ende der Staufer: Materialsammlung [on-line]. [dostęp 2019-07-03]. (niem.).
- ↑ a b c d e Edmund Freiherr von Oefele: Otto der Aeltere. W: Allgemeine Deutsche Biographie. T. 24. Leipzig: Verlag von Dunckler & Humblot, 1887, s. 705–706. (niem.).
- ↑ a b c d Otto I. (VII) Herzog v.Meranien. [w:] WW-Person [on-line]. [dostęp 2019-07-03]. (niem.).
- ↑ Rudolf M. Kloos: Ekbert von Andechs-Meranien. deutsche-biographie.de. [dostęp 2022-06-12]. (niem.).
