Otto II (ur. ok. 1218, zm. 19 czerwca 1248 na zamku Niesten) – hrabia-palatyn Burgundii (jako Otto III) i hrabia Andechs, tytularny książę Meranii (jako Otto VIII) i margrabia Istrii.
Życiorys
Otto był jedynym synem Ottona I, hrabiego Andechs, księcia Meranii i margrabiego Istrii, oraz Beatrycze II (zm. 1231), hrabiny Burgundii, córki Ottona I Hohenstaufa[1][2][3][4]. W chwili śmierci ojca był niepełnoletni i do 1236 pozostawał pod opieką swojego stryja, biskupa Bambergu Ekberta[1][2][3] oraz hrabiego Tyrolu Albrechta III, z którego córką Elżbietą Otto był zaręczony i potem (najpóźniej w 1239[3]) poślubił[1][3].
Po dojściu do lat sprawnych próbował zabezpieczyć swoje posiadłości w Burgundii i Bawarii, co udało mu się tylko częściowo[1]. Hrabstwo Burgundii, zastawione jeszcze w 1227 hrabiemu Szampanii, zaraz po upływie okresu zastawu musiał w 1242 ponownie zastawić, tym razem księciu Burgundii Hugonowi IV[1][3] na okres do 1248, aby uzyskać fundusze na walkę o inne posiadłości[3]. Od 1238 musiał walczyć w książętami bawarskimi z rodu Wittelsbachów próbującymi odzyskać bawarskie posiadłości rodu Andechsów, które musieli oddać na podstawie układu z 1228[1][2][3]. Swoje rządy Otto koncentrował na posiadłościach we Frankonii i dolinie Inn[1], tam m.in. w 1239 potwierdził prawa miejskie Innsbruckowi. Potem oddał administrację nad tym miastem swemu teściowi, Albrechtowi III z Tyrolu, aby zapobiec utracie go na rzecz Wittelsbachów[1][3]. Ponieważ Wittelsbachowie przeszli na stronę cesarza Fryderyka II[2][3], a do 1246 zagarnęli górnobawarskie posiadłości Andechsów, Wolfratshausen i Andechs[1][3], Otto w 1246 przyłączył się do partii papieskiej[1][2][3], co sprowadziło na niego niełaskę cesarza Fryderyka II[1][3]. Utracił dobra w Burgundii i w dolinie Inn[1][3].
Bezpotomna śmierć Ottona w 1248, a następnie jego stryja Bertolda w 1251, oznaczała wygaśnięcie męskiej linii rodu Andechsów[5]. Po śmierci Ottona rozeszła się pogłoska, że został otruty[2][3]. Pochowano go w klasztorze Langheim[1][3]. Pozostałe posiadłości rodu, których nie przejął cesarz ani książęta bawarscy, trafiły w ręce potomków sióstr Ottona[1][2]. Nabytki, jakie poczynili przy tej okazji burgrabiowie Norymbergi, stanowiły ważny etap w rozwoju ich posiadłości[1]. Wdowa po Ottonie, Elżbieta, wyszła po jego śmierci ponownie za mąż, za hrabiego Gebharda z Hirschbergu[1][3][4].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Ludwig Holzfurtner: Otto III.. W: Neue Deutsche Biographie. T. 19. Berlin: Duncker & Humblot, 1999, s. 683–684. ISBN 3-428-00200-8. (niem.).
- ↑ a b c d e f g Edmund Freiherr von Oefele: Otto der Aeltere. W: Allgemeine Deutsche Biographie. T. 24. Leipzig: Verlag von Dunckler & Humblot, 1887, s. 705–706. (niem.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Otto II.. [w:] Genealogie Mittelalter: Mittelalterliche Genealogie im Deutschen Reich bis zum Ende der Staufer: Materialsammlung [on-line]. [dostęp 2019-07-04]. (niem.).
- ↑ a b Otto II. (VIII) Herzog v.Meranien. [w:] WW-Person [on-line]. [dostęp 2019-07-04]. (niem.).
- ↑ Andechs, Grafen von. [w:] Genealogie Mittelalter: Mittelalterliche Genealogie im Deutschen Reich bis zum Ende der Staufer: Materialsammlung [on-line]. [dostęp 2019-07-04]. (niem.).
