Tekst jest nie tylko zabytkiem literatury, ale stanowi cenne źródło informacji dla językoznawców oraz historyków zainteresowanych myślą i postawami społecznymi w końcu XIV wieku.
Dzieło Chaucera jest bardzo wyrafinowane pod względem formalnym. Poeta wykorzystuje rymowany parzyście dziesięciozgłoskowiec i różnego rodzaju zwrotki, w tym strofę królewską[1].
Opowieści kanterberyjskie są zbudowane na zasadzie opowieści ramowej z jednym narratorem głównym i wieloma innymi narratorami, analogicznie do DekameronaGiovanniego Boccaccia. Najważniejsze przedstawione historie to:
Opowieść rycerza
Opowieść młynarza
Opowieść włodarza
Opowieść damy z Bath
Opowieść kwestarza
Opowieść kucharza
Opowieść giermka
Opowieść woźnego
Opowieść ziemianina
Opowieść przekupnia relikwii
Opowieść księdza z orszaku przeoryszy
Opowieść szafarza
Opowieść sługi kanonika
Dzieło było zamierzone na o wiele większą skalę (120 opowiadań), jednak poeta nie doprowadził go do końca.
Polskie tłumaczenia
Opowieści kanterberyjskie (w wyborze, głównie powiastki z gatunku fabliaux) na język polski przełożyła Helena Pręczkowska. Tłumaczenie to ukazało się w 1963 roku w Wydawnictwie Ossolineum. Opowieść rycerza przetłumaczył Przemysław Mroczkowski[2]. Jako pierwszy fragmenty prologu głównego przetłumaczył Jan Kasprowicz[3]. W 2021 roku nakładem Biblioteki Śląskiej ukazało się tłumaczenie Jarka Zawadzkiego; zdaniem wydawcy będzie to „pierwszy kompletny przekład arcydzieła średniowiecznej poezji narracyjnej”, zaś w pracach nad przekładem „uczestniczył Zespół Konsultacyjny złożony ze znawców literatury i kultury dawnej – anglistów, mediewistów i komparatystów”[4][5].