Edukację muzyczną rozpoczął w klasie skrzypiec w Szkole Marii i Konstantego Sławicz-Regamey’ów w Kijowie. W 1921 roku przeniósł się z rodziną do Warszawy, gdzie w 1923 roku zdał maturę w Państwowym Gimnazjum im. Adama Mickiewicza. W 1930 roku ukończył studia dyrygenckie w klasie Grzegorza Fitelberga i w tym samym roku odbył się (w Filharmonii Warszawskiej) jego debiut dyrygencki. Dwa lata później uzyskał Dyplom Konserwatorium Warszawskiego jako teoretyk, studiując pod kierunkiem Kazimierza Sikorskiego i ks. dr. Hieronima Feichta. Ponadto pobierał prywatne lekcje u Emila Młynarskiego. W 1932 roku rozpoczął pracę w Polskim Radiu jako kierownik Muzyki Mechanicznej, reżyser i dyrygent Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia pod kierownictwem Grzegorza Fitelberga. W tym samym roku po raz pierwszy poprowadził orkiestrę przed mikrofonami PR w Studiu przy ul. Zielnej 25[1].
Występował także gościnnie z innymi zespołami symfonicznymi w większości polskich miast (m.in. Kraków, Poznań, Bydgoszcz, Łódź[2], Katowice, Wilno) oraz nagrywał płyty gramofonowe, często z muzyką polską, m.in. dla wytwórni Columbia, Orpheon, Homocord, Parlophon, Odeon, Syrena-Elektro[1].
Jego żoną była Wanda z domu Ryś (siostra Zbigniewa i Zofii)[6]. Mieli czworo dzieci, z czego jedno zmarło niedługo po urodzeniu; ich synem jest Andrzej Straszyński[7].
↑W Łodzi w dn. 18 IV 1938 r. z Orkiestrą Symfoniczną Zw. Zaw. Muzyków Chrześcijan, w sali Polskiej YMCA; "Łódź w Ilustracji", 22 V 1938, nr 21, s. 7 (zdjęcie portretowe), "ŁwI", 24 IV 1938, nr 17, s. 3 (na zdjęciu zbiorowym z Orkiestrą).
↑Wacław Wiernicki: Wspomnienia o warszawskich knajpach. Prószyński i S-ka, 1994, s. 81. ISBN 83-902520-0-7.
↑Waldemar Grabowski, Polska Tajna Administracja Cywilna 1940–1945, Warszawa 2003, s. 230.