Okręty podwodne typu U-52
| Kraj budowy
|
 Austro-Węgry
|
| Stocznia
|
Austriawerft[1]
|
| Zbudowane
|
0
|
|
|
| Uzbrojenie:
|
2 × 10 cm/L35 lub 2 × 12 cm/L35
1 × km 8 mm[1]
|
|
|
Wyrzutnie torpedowe:
• dziobowe
• rufowe
|
4 kal. 450 mm[1]
2 kal. 450 mm[1]
|
| Załoga
|
40[1] oficerów i marynarzy
|
|
|
| Wyporność:
|
|
| • na powierzchni
|
849 t[1]
|
| • w zanurzeniu
|
1200 t[1]
|
| Długość
|
76 m[1]
|
| Szerokość
|
7 m[1]
|
| Napęd:
|
2 śruby
2 × silniki Diesla, łącznie 2400 bhp (1800 kW)
2 × silniki elektryczne, łącznie 1480 shp (1100 kW)[1]
|
Prędkość:
• na powierzchni
• w zanurzeniu
|
15,75 węzła[1]
9 węzłów[1]
|
Okręty podwodne typu U-52 – typ czterech oceanicznych okrętów podwodnych budowanych dla austro-węgierskiej marynarki Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine w czasie I wojny światowej. Budowę dwóch pierwszych okrętów tego typu rozpoczęto w 1916, ale żadna z jednostek nie została zwodowana ani ukończona przed końcem wojny. Oba nieukończone kadłuby zostały zezłomowane po zakończeniu wojny.
Projekt
Flota austro-węgierskich okrętów podwodnych była w większości przestarzała w momencie wybuchu I wojny światowej[2]. Przez pierwsze dwa lata wojny austro-węgierska marynarka skupiała swoje wysiłki na zbudowaniu podwodnej floty dla obrony własnych wybrzeży Adriatyku. Gdy jednostki tego rodzaju znajdowały się już w budowie lub zostały nabyte od Niemiec, skierowano wysiłki na zbudowanie większych okrętów, mogących operować także na znacznie większym Morzu Śródziemnym[2].
Marynarka wybrała projekt "A 6" stoczni Stabilimento Tecnico Triestino(inne języki) (STT) jako najlepszy w konkursie na nowy oceaniczny okręt podwodny. Plany opisywały jednostkę o wyporności 849 t na powierzchni i 1200 t w zanurzeniu. Okręty miały mieć 76 m długości, szerokość 7 m i zanurzenie kadłuba 3,51 m. Okręty miały być poruszane dwiema śrubami napędowymi, które były napędzane na powierzchni dwoma silnikami Diesla o łącznej mocy 2400 bhp (1800 kW), natomiast w zanurzeniu napęd stanowiły dwa silniki elektryczne o łącznej mocy 1480 shp. Prędkość maksymalna wynosiła odpowiednio 15,75 węzła i 9 węzłów. Załogę okrętów tego typu miało stanowić 40 ludzi[1].
Uzbrojenie okrętów podwodnych typu U-52 stanowiły cztery dziobowe i dwie rufowe wyrzutnie torped (zapas wynosił 9 torped). Pierwotne plany zakładały zastosowanie dwóch dział kal. 10 cm/L35, w przypadku trzeciej i czwartej jednostki planowano zastosowanie dwóch dział kal. 12 cm/L35[1].
Budowa
Do 1916 Austriawerft, która była nową, w założeniu bardziej „patriotyczną” nazwą stoczni STT[3], rozpoczęła budowę dwóch pierwszych jednostek: U-52 i U-53[2]. Kwatera główna firmy pozostawała w Trieście, ale źródła nie podają dokładnie, gdzie położono stępki tych dwóch okrętów. Wchodziły one w skład programu budowy sześciu oceanicznych okrętów podwodnych w tym czasie[a]. W grudniu 1917 złożono zamówienia na budowę U-54 i U-55[4].
Brak zarówno materiałów, jak i wykwalifikowanej siły roboczej, przyczyniał się do spowolnienia postępów w budowie wszystkich oceanicznych okrętów podwodnych[3]. W rezultacie żaden z pierwszej pary okrętów nie został zwodowany ani ukończony, natomiast budowa drugiej pary została anulowana przed położeniem stępek. W momencie zakończenia wojny U-52 był ukończony w 25%, natomiast U-53 był gotowy jedynie w 10%. Obie jednostki zostały zezłomowane w 1919[1].
Uwagi
- ↑ Pozostałe cztery jednostki to U-48 i U-49 typu U-48 oraz U-50 i U-51 typu U-50. Gardiner, s. 341.
Przypisy
Bibliografia
Typy austro-węgierskich okrętów z okresu I wojny światowej
- ↑ a b budowa anulowana/projekt
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r okręt pojedynczy (unikatowy)
- ↑ okręt zdobyczny
