Urodziła się w rodzinie artystycznej, gdyż zarówno ojciec Károly Ferenczy jak i matka Olga Fialka byli malarzami. Zainteresowanie sztuką, podobnie jak w przypadku reszty rodzeństwa, przekazał jej ojciec w swojej pracowni. Często bywała w kolonii artystycznej w Nagybányi. W 1911 r. udała się do Paryża, gdzie nauczyła się gobeliniarstwa w Manufacture des Gobelins. Od 1926 r. była członkinią węgierskiej grupy artystycznej KUT. Do 1932 r. dużo czasu spędzała w Oradei i Braszowie. Od 1932 r. mieszkała w Budapeszcie. Od 1945 r. uczyła do końca życia w Węgierskiej Wyższej Szkole Wzornictwa (Magyar Iparművészeti Főiskola), poprzedniczce obecnego Uniwersytetu Artystycznego Moholy–Nagya w Budapeszcie[1].
Jej twórczość gobeliniarska była nowatorska. Wbrew powszechnej praktyce Noémi Ferenczy nie tylko projektowała swoje dzieła, ale także je sama wykonywała. Zaprojektowane na kartonie kompozycje tkała z włóczki wełnianej samodzielnie barwionej za pomocą barwników roślinnych. Jej gobeliny były bardzo dekoracyjne, cieszyły się powodzeniem i były nowością w tej dziedzinie sztuki. W gobeliniarstwie do tej pory panował styl podobny do idyllicznego malarstwa krajobrazowego. W jej dziełach postać i natura były równie ważne. Kolorystyka jej gobelinów jest również unikalna. Stosowane początkowo mocne kolory coraz bardziej przechodziły w stronę pastelowych. Jej zasługą było podniesienie gobeliniarstwa do rangi sztuki monumentalnej[2].
_B%C3%A9ni_and_No%C3%A9mi.jpg)
