Według Słownika geograficznego Królestwa Polskiego majątek Jasieniewicze był atynencjąDuniłowicz i był niegdyś własnością Elżbiety z Isajkowskich Krzysztofowej Rudominowej (~1640–?[1]), później (secundo voto) żony Krzysztofa Białłozora (?–1687), chorążego wielkiego litewskiego[2] (wskazują na to również ich życiorysy[3]: odnowili kościół w Duniłowiczach i ufundowali tamże drugi kościół i klasztor dominikanów), a później był własnością rodziny Janiszewskich, natomiast według Romana Aftanazego[4] majątek Jasieniewicze był od najstarszych zapisów do 1924 roku własnością rodziny Piotrowin-Janiszewskich herbu Junosza. Majątek ten był powiększany m.in. przez króla Zygmunta Augusta, który nadał Janiszewskim sąsiednie Duniłowicze, a na początku XIX wieku został powiększony o niedalekie Kraśniany. W połowie XIX wieku właścicielem Jasieniewicz był Terencjusz Janiszewski, a Kraśnian – jego brat Oktawian. Po bezdzietnej śmierci Terencjusza Jasieniewicze odziedziczył syn Oktawiana, Wiktor, który sprzedał majątek około 1924 roku niejakiemu Nielipowiczowi[4].
W 1866 roku w majątku mieszkało 31 osób[11]. W 1931 roku w majątku Nowe Jaśniewicze mieszkały 43 osóby[8] (w Starych Jaśniewiczach 62 osoby), w 2009 roku w wiosce Nowe Jaśniewicze – 108 osób, wieś Stare Jaśniewicze już nie istnieje[12].
Nieistniejący dwór
Dwór Janiszewskich około 1914 roku
Na przełomie XVIII i XIX wieku zbudowano tutaj bardzo duży dwór. Był to budynek drewniany, parterowy, wzniesiony na planie długiego prostokąta, kryty wysokim, gładkim, czterospadowym dachemgontowym. Główne wejście było przez ganek, którego dwie pary murowanych kolumn wspierały trójkątny szczyt z półokrągłym oknem. Wnętrze domu było dwutraktowe z amfiladowym rozplanowaniem pomieszczeń.
W pobliżu lewego skrzydła dworu stał świron o bardzo ciekawej architekturze: był trzykondygnacyjny (piwnica, parter i pięterko), miał podstawę kwadratową i był przykryty czterospadowym dachem. Dookoła był opleciony galeryjką i był otoczony murkiem z kamieni.
Lamus
Z Duniłowicz prowadziła do dworu stara aleja kasztanowa. U jej początku stała stara, prawdopodobnie XVII-wieczna kaplica parafii duniłowickiej[11]. Przed domem rozciągał się duży gazon, za domem był sad owocowy ograniczony z trzech stron alejami lipowymi. Inny szpaler lip otaczał ogród dworski i zabudowania gospodarcze. Jeden z budynków zachował się do dziś i jest wykorzystywany jako internat[4][10] należący do wybudowanego tuż obok nowoczesnego kompleksu „Государственное учреждение социального обслуживания "Дуниловичский психоневрологический дом-интернат для престарелых и инвалидов"” (psychoneurologiczny dom-internat dla osób starszych i niepełnosprawnych).
.jpg)
.jpg)
