Nowa Rzeczowość (niem. Neue Sachlichkeit), także realizm magiczny[1] – kierunek w sztuce niemieckiej przełomu lat 20. i 30. XX w., przeciwstawiający się ekspresjonizmowi i abstrakcjonizmowi[2].
Artyści tego nurtu zastąpili wizyjność i symbolizm ekspresjonizmu przedstawiając rzeczywistość obiektywnie, często o zabarwieniu satyrycznym. Zamiast ku abstrakcjonizmowi, zmierzali ku realizmowi (czy wręcz naturalizmowi), czasem dość brutalnemu i cynicznemu. Ich sztuka była reakcją na społeczną, polityczną i gospodarczą sytuację w powojennych Niemczech.
Do przedstawicieli tego kierunku zalicza się przede wszystkim malarzy George Grosza i Otto Diksa[3], a także Maksa Beckmanna, Aleksandra Kanoldta, Georga Schrimpfa, Karla Hubbucha[2], Christiana Schada[3], Rudolfa Schlichtera, Antona Räderscheidta, Franza Radziwilla[4], Franza Sedlacka[5], Lotte Laserstein[6], Felixa Nussbauma.
Twórcą pojęcia „Nowa Rzeczowość” był Gustav Friedrich Hartlaub, dyrektor Kunsthalle Mannheim – miejscowego muzeum sztuki[2][5]. Określił nim ramy wystawy, którą wymyślił w 1923, a która odbyła się w 1925[a][2]. Inną nazwę nurtu, realizm magiczny, stworzył w 1925 Franz Roh[1] (pojawiła się ona w jego książce Nach-Expressionismus).
Pojęcie było używane również wobec gatunków literatury opierających się na obiektywizmie: reportaż, krytyczny esej, powieść biograficzna opierająca się na źródłach naukowych[5].
Galeria
-
Alexander Kanoldt
-
Georg Schrimpf
-
Anita Rée
-
Carl Grossberg
-
Felix Nussbaum
Uwagi
- ↑ Spotyka się informację, jakoby sama wystawa odbyła się w 1923.
Przypisy
Bibliografia
- A. Kotula, P. Krakowski: Malarstwo, rzeźba, architektura. Wybrane zagadnienia plastyki współczesnej. Warszawa: 1972. Brak numerów stron w książce
- LotharL. Altmann LotharL. (red.), Leksykon malarstwa i grafiki, wyd. I, Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2012, s. 403–406, 471, ISBN 978-83-213-4729-5 (pol.).
