Nowa Góra (902 m n.p.m.) – drugi co do wysokości szczyt Pienin Właściwych i najwyższy szczyt Pienin Czorsztyńskich. Jest to wybitny szczyt o charakterystycznym kształcie ostrego stożka, wyraźnie wyróżniający się na tle innych szczytów Pienin[1]. Znajduje się w głównym grzbiecie Pienin Czorsztyńskich, między Czołem a Kirową Skałką. Na Nowej Górze grzbiet ten załamuje się, wyraźnie uwypuklając się na południe. Podstawa szczytu znajduje się na wysokości ok. 730 m n.p.m.[2] Góra zbudowana jest z twardych wapieni rogowcowych zaliczanych do serii pienińskiej[1]. Od zachodniej strony jej stoki opadają do głębokiej doliny potoku Czarnego (górny bieg Macelowego Potoku), od wschodniej do wąwozu Za Kocioł (odgałęzienie Wąwozu Szopczańskiego)[3].
Nazwa Nowa Góra pojawiła się na mapach już w 1822 r.[1] Obecnie znajduje się w granicach wsi Sromowce Niżne w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, w gminie Czorsztyn[2], na obszarze Pienińskiego Parku Narodowego (PPN) i nie jest udostępniona turystycznie[3].
Nowa Góra ma wyjątkowo kształtną sylwetkę i jest najwyższym i najbardziej wyróżniającym się szczytem Pienin Czorsztyńskich. Stwierdzono tutaj występowanie takich rzadkich w Polsce gatunków roślin, jak: ostrożeń głowacz, dwulistnik muszy, oset pagórkowy i kokorycz żółtawa[4]. Nowa Góra jest niemal całkowicie porośnięta lasem, ale u jej podstawy po północnej stronie znajduje się polana Zakoczył. Dawniej na jej stokach i u podnóży były także polany Nowe, Pod Nową Górą i Kocił[2]. Prywatni właściciele tych terenów zaprzestali jednak ich wypasania, nie opłacało im się także ich kosić, wskutek czego polany silnie zarosły chaszczami i lasem. Doprowadza to ginięcia roślin i zwierząt, dla których łąki są właściwym siedliskiem i do zmniejszenia bioróżnorodności. PPN stara się wykupywać te tereny[5]. Polana Pod Nową Górą została przez PPN wykupiona, dzięki czemu prowadzone są na niej zabiegi ochrony czynnej; odkrzaczanie i koszenie[6].
Przypisy
- ↑ a b c JózefJ. Nyka JózefJ., Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, s. 186, 269, ISBN 83-915859-4-8 .
- ↑ a b c Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna [online] [dostęp 2024-10-28] .
- ↑ a b Pieniński Park Narodowy. Pieniny polskie i słowackie. Mapa 1:20 000, Kraków: Wyd. Kartograficzne Polkart, lipiec 2006, s. 1, ISBN 83-87873-07-1 .
- ↑ ZbigniewZ. Mirek ZbigniewZ., HalinaH. Piękoś-Mirek HalinaH., Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6 . Brak numerów stron w książce
- ↑ KazimierzK. Zarzycki KazimierzK., RomanR. Marcinek RomanR., SławomirS. Wróbel SławomirS., Pieniński Park Narodowy, Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2003, s. 65–76, ISBN 83-7073-288-7 .
- ↑ Zakończenie zabiegów ochronnych na łąkach i młakach w 2018 roku [online], Pieniński Park Narodowy [dostęp 2024-10-28] .
