Niszczyciele min typu Ganggyeong

Niszczyciele min typu Ganggyeong
Ilustracja
„Gimpo” w 2013 r.
Kraj budowy

 Korea Południowa

Użytkownicy

 Korea Południowa

Stocznia

Kangnam Corporation(inne języki), Pusan

Wejście do służby

1986–1994

Planowane okręty

16

Zbudowane okręty

6

Okręty w służbie

6

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 470 ton
pełna: 520 t

Długość

50 m

Szerokość

9,6 m (8,3 m na wodnicy)

Zanurzenie

2,6 m

Napęd

2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 1,5 MW (2040 KM)
2 pędniki cykloidalne

Prędkość

15 węzłów

Zasięg

2000 Mm przy 10 w.

Załoga

48

Uzbrojenie

1 działko Oerlikon 20 mm
2 km 7,62 mm (2 x I)

Niszczyciele min typu Ganggyeongpołudniowokoreańskie niszczyciele min z końca XX wieku. W latach 1986–1993 w stoczni Kangnam Corporation(inne języki) w Pusan zbudowano sześć okrętów tego typu. Przyjęte do służby w Marynarce Wojennej Republiki Korei(inne języki) w latach 1986–1994, nadal znajdują się w składzie floty i mają status operacyjny (stan na 2019 rok).

Projekt i budowa

Niszczyciele min typu Ganggyeong[a] zostały zaprojektowane w krajowej stoczni Kangnam, jednak wzorowane były na włoskich jednostkach typu Lerici[1]. Pierwsza jednostka – „Ganggyeong” – przeznaczona została do testów, dwie następne zamówiono w 1988 roku, a trzy kolejne w roku 1990[2][3]. Plany zbudowania łącznie 16 okrętów tego typu zostały zarzucone[4].

Wszystkie jednostki typu Ganggyeong zbudowane zostały w stoczni Kangnam Corporation(inne języki) w Pusan[1][4]. Zwodowano je w latach 1986–1993[1].

Okręt Stocznia Wodowanie Wejście do służby
Ganggyeong (561) Kangnam 30 sierpnia 1986 19 grudnia 1986
Gangjin (562) 27 października 1990 31 maja 1991
Goryeong (563) 14 stycznia 1991 30 listopada 1991
Gimpo (565) 29 września 1992 30 kwietnia 1993
Gochang (566) 30 marca 1993 29 października 1993
Geumhwa (567) 1 sierpnia 1993 1 maja 1994

Dane taktyczno–techniczne

„Goryeong” (na drugim planie) w 2009 r.

Okręty są przybrzeżnymi niszczycielami min z kadłubami wykonanymi z kompozytów[1][5]. Długość całkowita wynosi 50 metrów, szerokość całkowita 9,6 metra (8,3 metra na wodnicy), a zanurzenie 2,6 metra[1][2]. Wyporność standardowa wynosi 470 ton, a pełna 520 ton[1][4]. Okręty napędzane są przez dwa silniki wysokoprężne MTU o łącznej mocy 1,5 MW (2040 KM), poruszające dwoma pędnikami cykloidalnymi Voith-Schneider[2][3][b]. Okręty dysponują też dziobowymi sterami strumieniowymi napędzanymi silnikami o mocy 75 kW[2][3]. Maksymalna prędkość jednostek wynosi 15 węzłów[1][4]. Zasięg wynosi 2000 Mm przy prędkości 10 węzłów[3][4][c].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostek składa się z pojedynczego działka kalibru 20 mm Oerlikon Mk 10 L/70 oraz dwóch pojedynczych karabinów maszynowych kalibru 7,62 mm L/90[1]. Wyposażenie przeciwminowe stanowią dwa pojazdy podwodne Gaymarine Pluto[1][3]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje radar nawigacyjny Raytheon SPS-64, sonar kadłubowy GEC-Marconi 193M i system walki Racal MAINS 500[2][3].

Załoga pojedynczego okrętu składa się z 5 oficerów i 43 podoficerów i marynarzy (w tym czterech nurków)[2][3].

Służba

Pierwszy okręt typu został przyjęty do służby w Marynarce Wojennej Republiki Korei(inne języki) w 1986 roku („Ganggyeong”), dwa następne w 1991 roku („Gangjin” i „Goryeong”), dwa w 1993 roku („Gimpo” i „Gochang”), a ostatni w 1994 roku („Geumhwa”)[1]. Okręty otrzymały numery taktyczne 561–563 i 565–567[1][4]. Do 2015 roku prawdopodobnie dokonano wymiany pojazdów podwodnych Pluto na nowsze Double Eagle[3]. W 2018 roku nazwę ostatniego niszczyciela min zmieniono na „Gimhwa”[6]. Wszystkie jednostki nadal znajdują się w składzie floty i mają status operacyjny (stan na 2019 rok)[1].

Uwagi

  1. Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 250, Saunders 2004 ↓, s. 434, Saunders 2009 ↓, s. 470 i Saunders 2015 ↓, s. 489 podają nazwę typu okrętów Swallow, a imię pierwszej jednostki „Kang Keong” lub „Kang Kyeong”.
  2. Gogin 2019 ↓ podaje, że moc silników wynosi 1800 KM.
  3. Gogin 2019 ↓ podaje, że zasięg okrętów wynosi 2500 Mm przy prędkości 12 węzłów.

Przypisy

  1. a b c d e f g h i j k l Gogin 2019 ↓.
  2. a b c d e f Saunders 2009 ↓, s. 470.
  3. a b c d e f g h Saunders 2015 ↓, s. 489.
  4. a b c d e f Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 250.
  5. Saunders 2004 ↓, s. 434.
  6. Gimhwa 2018 ↓.

Bibliografia

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!