Nikita Michałkow

Nikita Michałkow
Ilustracja
Nikita Michałkow (2017 r.)
Data i miejsce urodzenia

21 października 1945
Moskwa, RFSRR, ZSRR

Zawód

reżyser, aktor, scenarzysta, producent filmowy

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Federacji Rosyjskiej Państwowa Nagroda Federacji Rosyjskiej w dziedzinie literatury i sztuki Ludowy Artysta RFSRR
Order „Za zasługi dla Ojczyzny” I klasy Order „Za zasługi dla Ojczyzny” II klasy Order „Za zasługi dla Ojczyzny” III klasy Order „Za zasługi dla Ojczyzny” IV klasy Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Order Świętego Sergiusza Radoneżskiego I klasy Order Świętego Księcia Daniela Moskiewskiego I klasy
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Nikita Siergiejewicz Michałkow (ros. Никита Сeргеевич Михалков; ur. 21 października 1945 w Moskwie) – radziecki oraz rosyjski aktor, reżyser, scenarzysta, producent filmowy i działacz polityczny. Wskutek swych politycznych sympatii otrzymał przezwisko „lizus Putina”[1][2][3].

Życiorys

Kariera artystyczna

Nikita Michałkow i jego córka Nadieżda na 63. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes

Jest synem poety, autora słów do hymnu radzieckiego, jak i rosyjskiego, Siergieja Michałkowa oraz bratem reżysera Andrieja Konczałowskiego[4]. W filmie zadebiutował na początku lat 60. XX wieku, jako nastolatek. Uznanie przyniosła mu rola w Chodząc po Moskwie (1963 r.). Nim zaczął reżyserować, wystąpił w około dwudziestu filmach, w tym produkcjach brata. Jego pełnometrażowy debiut reżyserski, Swój wśród obcych, obcy wśród swoich (1974 r.) rozgrywał się w realiach lat 20. XX w., tuż po zakończeniu wojny domowej[4].

Najbardziej znane filmy Michałkowa z radzieckiego okresu to Niewolnica miłości (1976 r.), Niedokończony utwór na pianolę (na podstawie Czechowa, 1977 r.) oraz Oczy czarne (1987 r.), z Marcello Mastroiannim.

Najwybitniejszym dziełem reżysera po upadku ZSRR są Spaleni słońcem, dramat ukazujący losy prominentnej radzieckiej rodziny w okresie wielkiej czystki. Film został uhonorowany Oscarem w 1995 r., zebrał także inne nagrody, stał się sukcesem kasowym.

W 1996 r. został przewodniczący jury na 46. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie[5].

Po Spalonych słońcem powstał melodramat Cyrulik syberyjski, nakręcony z rozmachem w międzynarodowej obsadzie. Akcja dzieła rozgrywa się w schyłkowym okresie carskiej Rosji – film jest wyrazem patriotycznych uczuć reżysera, w tle przemyca rozważania o istocie rosyjskości[4].

W 2010 r. ukazała się druga część filmu Spaleni słońcem. Część trzecia filmu (albo raczej druga część drugiej części) weszła na ekrany w 2011 r. (pod tytułem Spaleni słońcem 2: Cytadela)[4].

Zagrał jedną z ról w filmie Krzysztofa Zanussiego Persona non grata, za którą otrzymał nagrodę za drugoplanową rolę męską na 30. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni (2005 r.). W 2007 r. był producentem filmu Rok 1612[4].

Przewodniczył jury sekcji „Cinéfondation” na 57. MFF w Cannes (2004 r.).

Działalność polityczna i poglądy

Nikita Michałkow określa się mianem monarchisty[6][7].

W latach 1991–1993 był doradcą ds. kultury wiceprezydenta Aleksandra Ruckoja[8]. W wyborach parlamentarnych w 1995 r. bez powodzenia kandydował do Dumy Państwowej Federacji Rosyjskiej z listy partii Nasz Dom – Rosja[8]. W wyborach prezydenckich w 1996 r. otwarcie popierał Borysa Jelcyna, ubiegającego się o reelekcję[9]. Później wspierał kandydującego na urząd prezydenta Borysa Bieriezowskiego. W 2000 r. wspierał generała Władimira Szamanowa, ubiegającego się o stanowisko gubernatora obwodu uljanowskiego[8].

W 1999 r. został wybrany członkiem prezydium Naszego Domu – Rosji[10][11]. W kwietniu 2000 r. został sygnatariuszem listu popierającego politykę prezydenta Władimira Putina odnośnie do trwającego konfliktu w Czeczenii[12][13].

Od 2006 r. do 2011 r. był przewodniczącym Rady Publicznej przy Ministerstwie Obrony Federacji Rosyjskiej. W styczniu 2008 r. przyjechał do Serbii, aby wspierać Tomislava Nikolicia, ubiegającego się o urząd prezydenta. Sam Michałkow podkreślał swoje poparcie dla serbskiej suwerenności nad obszarem Kosowa[14].

Poparł rosyjską aneksję Krymu[15]. 31 sierpnia 2015 r. Służba Bezpieczeństwa Ukrainy zakazała Michałkowowi wjazdu na Ukrainę na okres pięciu lat[16]. Sam Michałkow wzywał jednakże do wypuszczenia na wolność ukraińskiego reżysera Ołeha Sencowa, więzionego w Rosji pod zarzutem planowania działań terrorystycznych[17].

W wyborach prezydenckich w 2018 r. popierał kandydaturę Władimira Putina[18].

Po rosyjskiej agresji na Ukrainę w 2022 roku udzielił poparcia polityce Kremla, przedstawiając konflikt jako wywołaną przez zachód wojnę przeciwko rosyjskiej cywilizacji[19]. Oskarżył Ukrainę o pracę nad bronią biologiczną, która miała być następnie według niego przeniesiona na terytorium Federacji Rosyjskiej przy pomocy zakażonych ptaków[20]. Znalazł się w gronie artystów objętych 24 marca 2022 roku zakazem wjazdu na Łotwę za powielanie prowojennej propagandy rosyjskich władz[21].

Odznaczenia i wyróżnienia

Nagrody

Przypisy

  1. ↑ Nikita Michałkow: Nazywają go „lizusem Putina”. WP film, 21-10-2015 15:14. [dostęp 2022-08-27].
  2. ↑ Nazywają go „lizusem Putina”. Reżyser Nikita Michałkow kpił też z Polski. Onet film, 26 mar, 08:15. [dostęp 2022-08-27].
  3. ↑ ”Lizus Putina” zupełnie odleciał. Nikita Michałkow rozpowszechnia absurdalną antyukraińską propagandę. WP, 19-03-2022 23:41. [dostęp 2022-08-27].
  4. ↑ a b c d e Nikita Michałkow. ruslink.pl. [dostęp 2005-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-09)]. (pol.).
  5. ↑ Juries 1996 [online], www.berlinale.de [dostęp 2021-07-21] (ang.).
  6. ↑ Великое интервью о великом кино [online], www.kommersant.ru, 11 maja 2010 [dostęp 2021-07-21] (ros.).
  7. ↑ Никита Михалков сдал мигалку [online], Interfax.ru [dostęp 2021-07-21] (ros.).
  8. ↑ a b c Михалков, Никита [online], lenta.ru [dostęp 2020-10-21].
  9. ↑ Никита Михалков: «Нельзя, прикрываясь именем Ельцина, разрушать историческую правду» [online], kp.ru, 11 grudnia 2016 [dostęp 2020-10-21].
  10. ↑ Александр Поляков, Выступление лидера НДР В.Черномырдина [online], Библиотека изображений „РИА Новости”, 28 sierpnia 1999 [dostęp 2020-10-21] (ros.).
  11. ↑ Дмитрий Коробейников, Никита Михалков [online], Библиотека изображений „РИА Новости”, 28 sierpnia 1999 [dostęp 2020-10-21] (ros.).
  12. ↑ Русская обида (Письмо двадцати одного) [online], Радио Свобода [dostęp 2020-10-21] (ros.).
  13. ↑ Ответ российских деятелей культуры на письмо европейских интеллектуалов [online], www.index.org.ru [dostęp 2020-10-21].
  14. ↑ Никита Михалков: „Я приехал, чтобы поддержать сохранение Косова в составе Сербии” [online], Русская Народная Линия [dostęp 2021-07-21].
  15. ↑ Director Nikita Mikhalkov Speaks Out After Ukraine Ban [online], hollywoodreporter.com, 31 sierpnia 2015 [dostęp 2022-03-11] (ang.).
  16. ↑ СБУ заборонила в’їзд в Україну російському кінорежисеру Михалкову [online], ukranews_com, 31 sierpnia 2015 [dostęp 2020-10-21] (ukr.).
  17. ↑ Никита Михалков – Дождю: «Коллективных писем я не подписываю». Как режиссер вступился за украинского коллегу Сенцова [online], tvrain.ru, 29 czerwca 2014 [dostęp 2020-10-21].
  18. ↑ Кто еще будет агитировать за Владимира Путина [online], Ведомости [dostęp 2020-10-21] (ros.).
  19. ↑ Ucraina: Nikita Mikhalkov con Putin, 'Zelensky come i nazisti’ [online], swissinfo.ch, 17 marca 2022 [dostęp 2022-03-20] (fr.).
  20. ↑ Nikita Michałkow wspiera rosyjską propagandę. Reżyser twierdzi, że Ukraina wysyła do Rosji zatrute ptaki [online], naekranie.pl, 20 marca 2022 [dostęp 2022-03-20] (pol.).
  21. ↑ Latvia Blacklists 25 Russian Celebrities Over Supporting War In Ukraine [online], rferl.org, 24 marca 2022 [dostęp 2022-03-26] (ang.).
  22. ↑ Указ Президента Российской Федерации от 21.10.2020 г. № 633 «О присвоении звания Героя Труда Российской Федерации Михалкову Н.С.» [online], Президент России [dostęp 2020-10-21] (ros.).
  23. ↑ Официальный интернет-портал правовой информации [online], publication.pravo.gov.ru [dostęp 2019-06-19].
  24. ↑ Указ Президента Российской Федерации от 21.10.2005 г. № 1225 [online], Президент России [dostęp 2019-06-19] (ros.).
  25. ↑ Указ Президента Российской Федерации от 17.10.1995 г. № 1049 [online], kremlin.ru [dostęp 2019-06-19].
  26. ↑ Nagroda Ministra Kultury dla Nikity Michałkowa i Rocco Butiglione. Stopklatka.pl. [dostęp 2005-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-30)]. (pol.).
  27. ↑ Wirtualna Polska Media S.A: Minister wręczył medale artystom. wiadomosci.wp.pl, 2005-09-10. [dostęp 2019-06-19]. (pol.).
  28. ↑ Gloria Artis – Złoty Medal Zasłużony Kulturze. Krystyna Janda. [dostęp 2019-06-19]. (pol.).
  29. ↑ Официальный сайт президента Азербайджанской Республики – ДОКУМЕНТЫ » Распоряжения. ru.president.az. [dostęp 2019-06-19]. (ros.).
  30. ↑ Поздравление Святейшего Патриарха Кирилла кинорежиссеру Н.С. Михалкову с 70-летием со дня рождения / Патриарх / Патриархия.ru [online], Патриархия.ru [dostęp 2019-06-19] (ros.).
  31. ↑ Lista nagrodzonych Złotym Lwem i innymi nagrodami głównymi na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji [2013-06-02].

Linki zewnętrzne

Filmy w reżyserii Nikity Michałkowa
1970-79
1980-89
1990-99
2000-19

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!