Niepokalanki, właśc. Zgromadzenie Sióstr Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (łac. Congregatio Sororum Immaculatae Conceptionis Beatae Virginis Mariae) – żeńskie zgromadzenie zakonne.
Geneza
Józefa Karska wyraźnie zaczynała rozumieć rolę kobiety w rodzinie i społeczeństwie oraz jej odpowiedzialność za wychowanie młodego pokolenia. Coraz intensywniej myślała także o życiu zakonnym i czuła się powołaną do założenia zgromadzenia żeńskiego, które by poświęciło się wychowywaniu dziewcząt. Podczas modlitwy w kościele bernardynów (dzisiejszy kościół św. Anny w Warszawie) postanowiła, że to właśnie ona ma powołać nowe zgromadzenie zakonne.
Rozwijająca się gruźlica płuc udaremniła jej plany. Zmuszona była przerwać działalność charytatywną i w 1850 roku wyjechała za granicę na kurację. Przybyła do Rzymu, gdzie na spowiednika i kierownika duchowego obrała spotkanego o. Hieronima Kajsiewicza. Na jego ręce złożyła 7 maja1851 roku prywatne śluby dozgonnej czystości i posłuszeństwa.
W 1854 roku spotkała się z młodą wdową, Marceliną Darowską, której syn też umarł. Wzajemne kontakty Józefy Karskiej i Marceliny Darowskiej z czasem zacieśniły się i pogłębiły w atmosferze rozwojowej w Rzymie gdzie utworzyło się polskie środowisko po powstaniu listopadowym. Osiedlili się tam np. ojcowie zmartwychwstańcy, oraz Józef Szymanowski z rodziną.
Powstanie Zgromadzenia
Za początek istnienia Zgromadzenia Sióstr Niepokalanego Poczęcia NMP (niepokalanek) uważa się rok 1857, kiedy to grupka kilku kobiet wraz z Józefą Karską rozpoczęła życie wspólnotowe w rzymskim klasztorze Casa della Madonna na Via Paolina. Stało się to na mocy dekretu Kongregacji dla Biskupów i Zakonów z dnia 25 listopada 1857 roku, zezwalającego na prowadzenie wspólnego życia i dalszych prac formacyjnych. Datę tę uważa się za urzędowe zawiązanie zgromadzenia. W 1858 roku powstały pierwsze konstytucje – reguła zgromadzenia.
8 grudnia 1859 roku odbyły się pierwsze w historii zgromadzenia obłóczyny i publiczne śluby wieczyste, w tym Józefy Karskiej. Od tego czasu była ona matką Marią Józefą od Jezusa Ukrzyżowanego, nie rządziła długo, ponieważ zmarła w 1860 roku.
Rozwój Zgromadzenia
Drugą przełożoną generalną została Marcelina Darowska. Na wiadomość o śmierci Józefy Karskiej i jej woli, iż to ona ma ją zastąpić, Marcelina Darowska opuściła Podole i wyjechała do Rzymu. 3 stycznia 1861 roku publicznie powtórzyła wieczyste śluby i objęła przełożeństwo nad wspólnotą.
Jedną z pierwszych jej decyzji było przeniesienie całego zgromadzenia do Jazłowca do Polski i stało się to w 1863 roku. Tym samym dom generalny zgromadzenia znalazł się w Jazłowcu i był nim do 1933 roku.
Za rządów Matki Marceliny Darowskiej powstały klasztory:
Jazłowiec (1863) gdzie obecnie mieści się Dom Rekolekcyjny bł. Marceliny Darowskiej, a w jednej części skrzydła sanatorium,
Szymanów (1908), gdzie od 1933 roku znajduje się dom generalny.
W przeszłości siostry prowadziły szkoły dla dziewcząt, przede wszystkim słynny internat, przez prawie 80 lat, na Podolu w Jazłowcu, byłej twierdzy i zamku rodziny Jazłowieckich, w Niżniowie, Jarosławiu oraz w Maciejowie i w Słonimie. Były też szkoły w Kościerzynie, Łomiankach, a w Warszawie przy ulicy Idzikowskiego, i przy ulicy Kazimierzowskiej.
Zadania
Zgromadzenie prowadzi przedszkola, szkoły podstawowe, gimnazja i szkoły średnie z internatami dla dziewcząt. Siostry zakonne również nauczają religii w szkołach państwowych, biorą udział w przygotowaniach do rekolekcji indywidualnych i grupowych. Działają w misjach na Białorusi i Ukrainie.
Dzisiejsze placówki wychowawcze
Obecnie siostry prowadzą następujące szkoły i przedszkola: