Na północny zachód od Niedźwiednika znajduje się Lipnik, na południowy zachód wzniesienie Cieniawa. W pobliskim Węglisku (lub Wąglisku) znajduje się wąwóz z pokładami węgla brunatnego, prawdopodobnie eksploatowanego dawniej na niewielką skalę[2].
Nazwa
28 marca 1949 r. ustalono urzędową polską nazwę miejscowości – Niedźwiednik, określając drugi przypadek jako Niedźwiednika, a przymiotnik – niedźwiednicki[1].
Nazwa Niedźwiednik jest tłumaczeniem niemieckiej nazwy Bärenwinkel, co znaczy Niedźwiedzi zakątek, jednak słowo bäre oznacza też maciorę. Na terenie dzisiejszego Niedźwiednika wypasano świnie, a nazwę „uszlachetniono”[3].
Historia
Rzeźba przedstawiająca niedźwiedzie, znajdująca się na terenie Niedźwiednika
Na gruntach należących od 1283 roku do opactwa cystersów w Oliwie powstał folwark, wzmiankowany od 1602 roku. Podczas podziału majątków opactwa między opata i konwent w 1611 roku, przypadł w udziale konwentowi.
Od początku XVII wieku znajdował się w dzierżawie gdańskiej rodziny Schmieden, której członkowie początkowo posiadali obok Niedźwiednika pola związane z Kamiennym Młynem. W 1787 roku Korfanti Schmieden sprzedała dobra Carlowi Sackowi – właścicielowi sąsiedniego Lobkowskiego Dworu (części Kamiennego Młyna), co połączyło oba majątki. Niewielki majątek Niedźwiednik istniał w XVIII wieku jako dwór i mała osada służebna. Od 1796 roku był przyłączony (dokupiony) do osady Kamienny Młyn (później Lobkowski Dwór). Od 1798 roku funkcjonowała w Niedźwiedniku cegielnia. Od 1809 roku majątek był dzierżawiony, a w 1827 roku był wystawiony na licytację[4].
W latach 1978–1983 zostało zbudowane osiedle mieszkaniowe z wielkiej płyty, według projektu Danuty Dzierżanowskiej i Szczepana Bauma. Zabudowa została wówczas skierowana na zachód od ul. Juliusza Słowackiego.
Obiekty historyczne
Budowa wiaduktu nad ul. Słowackiego, który jest częścią przystanku Gdańsk Niedźwiednik
Mur betonowy przedwojennej strzelnicy, wykorzystywanej do połowy lat osiemdziesiątych (ul. Niedźwiednik, w pobliżu Zespołu Szkół, na granicy lasu)
↑ abRozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. o przywróceniu i ustaleniu nazw miejscowości. M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225.
↑Dariusz Podbereski, Marcin S. Wilga: Wędrówki Przyrodnicze, Trasy wycieczek przyrodniczych. Gdańsk: Wydawnictwo Gdańskie, 1995, s. 49. ISBN 83-85843-48-5.
.JPG)
.JPG)
