W polu czerwonym ostrzew srebrna lub naturalna[1] z zaćwieczonym krzyżem złotym lub srebrnym. Sęków pięć lub sześć, zazwyczaj trzy po stronie prawej. W klejnocie między czarnymi skrzydłami orlimi samo godło.
Pierwotna średniowieczna wersja miała błękitne tło i srebrny pień oraz ostrzew z ośmioma sękami. Na wierzchu nabity był krzyż kawalerski, także srebrny. Dopiero w wiekach późniejszych krzyż przybrał kolor złoty a tło zostało zmienione na czerwone[3].
Najwcześniejsze wzmianki
Najstarsza pieczęć z 1286, najstarsza wzmianka z 1397[3]. Najwcześniejsze źródło heraldyczne wymieniające herb to datowane na lata 1464–1480 Insignia seu clenodia Regis et Regni Poloniae polskiego historyka Jana Długosza, który zalicza go do rdzennie polskich. Zapisuje on informacje o herbie wśród 71 najstarszych polskich herbów szlacheckich we fragmencie: "Nyeczuya, que truncum arboreum frondosum album in campo celestino defert. Genus Polonicum prouidum."[4].
Błędną jest informacja podawana w wielu wydawnictwach, że herbem tym legitymowali się też Slascy vel Ślascy. Jest to powielanie pomyłki popełnionej przez Duńczewskiego. W rzeczywistości wszyscy Slascy (Ślascy) należą do rodu pieczętującego się herbem Grzymała[6]
↑Wojciech Wiesław Wiśniewski, O rodzie Slaskich herbu Grzymała, "Suplement : pismo Stowarzyszenia Autorów Polskich", 1998 nr 4(48) s. 14-15; nr 5(49) s. 19-21
Bibliografia
Zygmunt Celichowski: Jan Długosz, "Insignia seu clenodia regis et regni Poloniae.Z kodeksu kórnickiego.". Poznań: Zygmunt Celichowski, 1885.
Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1. Brak numerów stron w książce