Neomodernizm: Birchmeier Kaufmann Architekten, dom wielorodzinny w ZurychuMinisterstwo Transportu Szwajcarii w Ittigen (2005)Biurowiec Varso w Warszawie (2020)G. Behnisch, Akademia Sztuk w Berlinie. Neomodernistyczna ściana kurtynowa kryje za sobą budynek o charakterze dekonstruktywistycznym
Neomodernizm – styl architektoniczny przełomu XX i XXI w., nawiązujący do repertuaru form przestrzennych i detalu modernizmu, jednak w odłączeniu od jego idei społeczno-politycznych i zwykle urbanistycznych. Nierzadko neomodernistyczna jest tylko fasada budynku, co stoi w jawnej sprzeczności z modernistyczną ideą traktowania budynku jako całości.
Neomodernizm stanowi od początku lat 80. reakcję na przepych eklektycznego postmodernizmu i protest wobec populizmu w architekturze, poszukując w prostocie odpowiedniego środka wyrazu dla współczesności. Z drugiej strony często ucieka się do rozwiązań spektakularnych, jednak sztucznych i wybranych jedynie dla efektu, np. wielkopowierzchniowych przeszkleń, kapiteli świetlnych lub oculusów. Wskazuje się, że neomodernizm skoncentrował się na estetyce i zaproponował atmosferę pewnego manieryzmu[1]. Bryły budynków neomodernistycznych są konstruowane według jasnych zasad subtrakcyjnych lub addytywnych, głównie z elementów kubicznych, nierzadko też form obrotowych.
Do kierunków neomodernistycznych można zaliczyć tzw. nowy rygoryzm, opierający się na kreowaniu budynku w oparciu o jego zasadę konstrukcyjną i układ funkcjonalny, z uwypukleniem szczególnie atrakcyjnych wizualnie aspektów. Budynki tego prądu mają wywierać optymistyczne wrażenie związane z nowoczesnością.
W szerszym sensie również dekonstruktywizm określany jest jako prąd neomodernistyczny.
Kein Abschied von der Moderne. Architekten und ihre Visionen, GünterG.Behnisch, DirkD.Meyhöfer, Hamburg: Junius, 2000, ISBN 3-88506-293-3, OCLC313646190. Brak numerów stron w książce
Alexander Tzonis, Liane Lefaivre Architektur in Europa seit 1968, Frankfurt nad Menem-Nowy Jork 1992, ISBN 3-593-34708-3
