Mycielscy – polski ród herbu Dołęga, hrabiowie pruscy od 1822.
Historia
Mycielscy pochodzą od Wojciecha z Mycielina Mycielskiego (burgrabia koniński i podwojewodzi kaliski, poznańskie księgi grodzkie wymieniają go w roku 1496) i jego żony Małgorzaty Starogrodzkiej. Ich syn, Jan z Anny Dobrzyckiej, miał 4 córki: Barbarę Łącką, Dorotę Radzimską, Zofię Trąmpczyńską, Annę Wiktorowską i syna Tomasza dz. Bogusławic. Synowie Tomasza z Agnieszki Rudomickiej dali początek dwom liniom: Stanisław – linii sieradzkiej, Piotr – linii wielkopolskiej (zwanej hrabiowską)[1][2]; znana była także linia małopolska (galicyjska). Dzięki wielu powiązaniom rodzinnym (m.in. z Radziwiłłami, Wiśniowieckimi, Potockimi, Tarnowskimi, Szembekami, Dzieduszyckimi[3]) ród stał się jednym z potężniejszych, szczególnie w Wielkopolsce. Mycielscy w XV wieku służyli w piechocie chłopskiej i zasłużyli się pod Grunwaldem. Dzięki temu otrzymali szlachectwo oraz dopuszczenie do herbu Dołęga[4].
Mycielscy sprowadzali do swoich dóbr rzemieślników, byli tolerancyjni do przybyszów i innowierców np. Jan Nepomucen Mycielski (właściciel Gostynia) wydał 14 kwietnia 1775 edykt tolerancyjny pozwalający na osiedlanie się w mieście protestantom[5][6]. W ich rezydencji kobylepolskiej "panowały obyczaje francuskie, mowa francuska, a pełno Francuzów i Francuzek było we dworze"[7][1].
Wśród członków rodu byli m.in. żołnierze, działacze społeczni i patriotyczni, uczeni oraz artyści, starostowie (głównie konińscy i kolscy)[8].
↑Żychliński w Złota Księga szlachty polskiej, Poznań, Leitgeber 1883, t. V str. 148-167, oraz Rodzina, herbarz szlachty polskiej, opracowany przez Seweryna hr. Uruskiego, Warszawa 194, t. XI, str. 352-359, błędnie lokalizuje wieś w sieradzkim
